Rond 9 uur hebben we lekker (en redelijk veel) ontgebeten en kunnen we een laatste keer, vanop onze stalen rossen, Jeanne d’Arc op haar bronzen ros bewonderen. Nu wordt het voor ons menens. We beginnen aan de eerste etappe van ons fietsavontuur langs de kastelen van de Loire. We kunnen in ieder geval niet klagen over het weer. Het is misschien nog wat frisjes maar het zonnetje is present en de wind is niet overdreven sterk en blaast zelfs een beetje in het voordeel.

Al snel zijn we buiten Orléans en wisselen we verschillende keren de linker met de rechteroever af. Eén enkele keer rijden we over een brug waarin Erik onmiddellijk de hand van Calatrava herkent. Bovendien rijden we soms op de oever zelf en soms rijden we op een wegje dat een paar 100 meter van de oever verwijderd is. Met ander woorden het is een afwisselend landschap. Ook de weg zelf brengt afwisseling. Eens rijden we op tarmac, dan weer op grint a la Strade Bianche maar altijd rustig tenzij wielertoeristen ons voorbij snorren (in beide richtingen).

Rond 12:30 komen we aan in Chambord. We benaderen het kasteel van de achterkant dat we erg impressionant aan het einde van een lange dreef zien opdoemen. We zullen het kasteel bezoeken maar besluiten al snel dat het versterken van de inwendige mens een eerste prioriteit is. We vinden een parkeerplaatsje op een overvolle fietsparking en een tafeltje voor 6 in één van de restaurants in het voorgeborchte van het kasteel. De bediening verloopt vlot en correct ondanks het feit dat het vrij druk is (het is zondag en het is mooi weer en dus vinden velen dat een bezoek aan Le Chateau de Chambord aan de orde is).

Na de inwendige mens komt de toeristische mens aan de beurt. We lopen door de 400 kamers en bekijken de 187 schoorstenen waarbij we veel aandacht besteden aan elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat zou in deze wirwar van kamers, gangen en trappen niet erg moeilijk zijn. Chambord is echt wel impressionant voor een uit de kluiten gewassen jachthut.

Opeens neemt het tot dan voor mij erg aangenaam bezoek een onverwachte wending. Ik vraag me plots (zonder een echte reden) af waar het sleuteltje van mijn fietsslot is. Ik tast 27 keer al mijn zakken af om me dan bij het feit neer te leggen dat het sleuteltje er niet is. Ik kan dus niets anders dan, tegen beter weten in, Gertrude te vragen of zij mijn sleuteltje heeft. Natuurlijk heeft ze dat niet. Nu is mijn interesse voor de architectuur van Chambord helemaal tot onder het vriespunt gedaald en besluit ik naar de fietsparking terug te stappen. Onderweg passeren allerlei scenario’s de revue. Ofwel zat het sleuteltje nog op de fiets en staat de fiets er nog: geen probleem buiten de verwijtende blikken van mijn eega. Ofwel zat het sleuteltje nog op de fiets en heeft één of andere snoodaard dit opgemerkt en is mijn fiets nu beschikbaar op tweedehands.fr. Ofwel zat mijn sleuteltje in mijn zak en is het eruit gevallen en dan moet ik een tang of ijzerzaag of slijpschijf zien te vinden om de fiets te bevrijden van zijn ketting. Eens aangekomen op de fietsparking blijkt de realiteit veel minder dramatisch te zijn dan de meeste van de scenarii die door mijn hoofd speelden: het sleuteltje zat nog gewoon op de fiets en de fiets stond nog steeds netjes op zijn plaats. Hiermee is nog maar eens bewezen dat men niet schoon (= mooi in het Noord Nederlands) moet zijn om geluk te hebben (= chance in het Zuid Nederlands).

Na deze enigszins stresserende episode richten we onze voorwielen voor de laatste 10 km naar Tour en Sologne waar onze B&B “La Belviniere” gelegen is. Dit alles verloopt zonder problemen en we kunnen inchecken. De kamers (die eigenlijk echte huisjes zijn met beneden een 40 m2 living en boven een 40 m2 slaapkamer met badkamer) zijn klaar, de bagage werd afgeleverd en dus kunnen derhalve allerlei batterijen (= fiets, GPS, GSM) opgeladen worden alvorens onze eigen batterijen ook (onder de vorm van een fles rode Pinot Noir & Gamay en een fles witte Cheverny Sauvignon blanc) aan hun trekken te laten komen

Om 19:30 zijn onze magen voldoende aangewakkerd om vol verwachting aan tafel te gaan. Voor 28 € krijgen we drie hapjes gevolgd door een mise en bouche (wat waren die hapjes dan wel?), nadien een stukje kip in een tajine gegaard en nadien een stuk tarte Tatin. Allemaal erg lekker. We zijn hier met ons g@#&”€(!) in de boter gevallen. Ik durf wedden dat dit goed tegen de zadelpijn zal zijn. We zitten aan tafel met een Californisch en een Duits koppel die samen een uitstapje in de Loire streek doen. Drie van de vier zijn architecten. Met Erik erbij kunnen ze onder collega’s kaarten. Ze doen dit echter niet uit medelijden met de niet architecten onder ons en rond 10 uur houden we het voor bekeken en kunnen we onze nachtkwartieren opzoeken. Perfect voor de enen voor het schrijven van de blog en voor de anderen voor het instuderen van de Spaanse taal.

Slaapwel en tot morgen.