We steken rond 8 uur onze neuzen aan het venster en een mooi zonnetje blijkt niet op ons gewacht te hebben. De weersvoorspellingen lijken dus te kloppen en als het zo voortgaat zouden we tot het einde van de trip geen regen meer mogen hebben. We zullen misschien niet de hele tijd volle zon hebben (of juister gesteld: we zullen meer dan waarschijnlijk niet de hele tijd de volle zon hebben) maar we zijn in Noorwegen en we moeten toch het financieel voordeel van minder zonnecrème te moeten smeren realiseren!! Na het ontbijt vertrekken we richting Laerdal. De voornaamste attractie daar is de hoofdstraat die quasi uitsluitend bestaat uit oude, houten huizen. Mooi om eens door te lopen, maar geen reden om naar Noorwegen te komen. We vragen ons af of deze huizen nog daadwerkelijk bewoond zijn en of ze deel uitmaken van een soort Bokrijk à la mode Norvégienne. Gertrude’s gids vermeld een staafkerk die in Borglund staat. In de gids staat niet hoe ver Borglund van Laerdal is. Bovendien weigert de madam van de GPS ons te helpen. Ze kent Borglund niet en dus vraag ik een schilder die één van de gevels in de hoofdstraat van Laerdal aan het verfraaien is om hulp. Volgens hem is Borglund maar 10 minuutjes verder in het dal. Het blijkt echter al spoedig dat de afstand naar Borglund op 10 minuten afleggen niet weggelegd is voor iemand zoals ik die zich strikt aan de snelheidsvoorschriften houdt ;-)

In Borglund aangekomen zien we twee kerken en één bezoekerscentrum. Dat laatste bezoeken we in aanloop van het bezoek van de staafkerk. De andere kerk laten we voor wat ze is (= goed onderhouden maar zoals zoveel andere kerken in Noorwegen). De staafkerk heeft echter wel wat. De constructie zit complex in mekaar met een dak met verschillende niveaus en draken erop die de boze geesten moesten buiten houden. Bovendien is dit één van de weinige staafkerken die nog een buitengalerij heeft (= niet afgebroken ten tijde van de reformatie). Deze staafkerk is dan ook niet voor niets de best bewaarde staafkerk van Noorwegen. Op die manier hebben we nu na de oudste (Urnes) nu ook de best bewaarde te zien gekregen. Deze streek lijkt wel het Mekka der staafkerken alhoewel ik vind dat een Mekka ervan maken één geloof te veel zou zijn. Na de overgang van de reformatie min of meer verteerd te hebben zou een overgang naar de islam dodelijk kunnen zijn. Na het bezoek keren we naar Laekdal terug.

Daar nemen we de scenic route richting Aurlandsfjellet i.p.v. de 24 km lange tunnel (= de langste van Scandinavië) te nemen. De tunnel is natuurlijk veel sneller maar men moet niet echt claustrofobisch zijn om op te zien tegen 24 km lang op een rotswand te kijken. De route naar de Aurlandsfjellet is echter ook niet van de poes. Het is 1 uur als we via een erg smalle weg de beklimming beginnen maar het uitzicht wordt met de kilometer mooier, zeker éénmaal men boven de boomgrens komt (en dat is hier veel lager dan de 2000 m die traditioneel aangehaald wordt. Ik moet toch eens een goede uitleg voor dit fenomeen vinden). Eén van de uitzichtpunten (Veda Haugane) beantwoordt aan al onze criteria voor een picknickplaats en dus kunnen we de interne mens versterken om daarna verder richting Flam te rijden. Ook in de afzink richting Flam zijn bepaalde stukken erg smal (= veel te smal om 2 auto’s mekaar te laten passeren) maar wat men terugkrijgt aan zichten over de Aurlandfjord is fenomenaal.

Helemaal in het begin van de voorbereiding van deze reis had ik gedacht de Naeroyfjord (samen met de Geiranger fjord de enige fjord op de UNESCO Werelderfgoed lijst) te bezoeken. We zouden dan de boot in Flam nemen om tot in Gutvangen te varen. Eénmaal in Gutvangen kan men dan de bus terug naar Flam nemen om dan de reis verder te zetten. Dit plan was echter afgevoerd omwille van de ongunstige timing (= slechts tweemaal daags, 8:30 en 15:20 en pas om 17:50 terug met dan nog een drietal uur te rijden tot in Bergen). Door het bezoek aan de staafkerk en door de scenic route ipv de tunnel was het nu net op tijd om, op het nippertje, de boot naar de Naeroyfjord te halen. Enige nadeel was dat dit een zeer late aankomst in Bergen met zich meebracht. Uiteindelijk besluiten we de tocht toch maar te doen, we zijn niet alle dagen in Noorwegen en het weer is mooi … wat ook niet alle dagen het geval is.

We sluiten als laatsten aan bij de rij opvarenden en kunnen genieten van de natuur in een bijzonder stille omgeving. Deze boot, die 400 mensen aan boord kan nemen, is de eerste volledig elektrisch (niet hybride zoals de ferry’s) en volledig met glasvezel gebouwde boot ter wereld. De omgeving is mooi maar of dit alles nu zoveel mooier is dan wat we nog al gezien hebben weten we niet. Bovendien is niet alleen de boot stil maar ook ontbreekt een woordje uitleg over wat we te zien krijgen. De operator van deze boot zou zijn licht eens kunnen opsteken bij de MS Nordlys of bij het veer van Geiranger naar Hellesylt. Misschien is onze gedeeltelijke ontgoocheling ook omwille van het feit dat we stilletjes aan al zoveel moois gezien hebben. Enfin, we keren door 2 tunnels (een van 5 en een van 11 km) met de bus terug, pikken de auto op en rijden opnieuw door dezelfde 2 tunnels (het is niet de eerste keer dat we tunnels verschillende keren “bezoeken”) richting Bergen.

We hebben de goede gewoonte een beetje tijd te winnen i.v.m. de tijd berekend door de GPS omdat we, als we kunnen / durven, een paar km sneller rijden dan toegelaten. Op die manier rekenen we erop dat we rond 9 PM in Bergen zullen zijn maar dan slaat het noodlot toe. Geloof het of niet, maar we staan om 7 PM in een file op een godverlaten weg tussen Flam en Bergen. We weten niet wat er gebeurd is. Wel zien we 2 ambulances en ook een takelwagen voorbij snorren maar als we stilletjes aan beginnen te rijden (een heel eind achter een autootje waarop “Volg mij” (in het Noors) geschreven staat) zien we nergens een spoor van een ongeval. We begrijpen er niets van maar dat is ook niet nodig. Onze enige bezorgdheid is voor de sluitingstijd van de restaurants in Bergen geraken en uiteindelijk lukt het ons. Eind goed alles zeer goed (want ik krijg een heel lekker stuk kabeljauw voorgeschoteld en Gertrude een lekker stuk zalm. Hoe is het mogelijk dat kabeljauw de allergoedkoopste vis was toen ik een klein manneke was???).

Het is na 11 uur als we weer op onze kamer zijn en de moed ontbreekt om dan nog aan de blog te beginnen schrijven. Ik beperk me tot het bekijken van de foto’s en mezelf te beloven dat ik morgen twee blogs zal proberen schrijven.