We staan volgens ons normale regime op en piepen snel eens naar buiten. Het zonnetje lijkt al goed zijn best te doen en dus belooft het een mooie dag te worden. Het riviertje van zijn kant levert nog steeds enthousiast zijn 10’000 l water per seconde. Dat zit dus allemaal snor en tegen de tijd dat we ontgebeten hebben en de tandjes gepoetst zijn is het al bijna half tien. Tijd dus om te vertrekken. Hierbij zijn we enigszins verwonderd dat het maar 7 °C is. Waarschijnlijk zal dit wel verbeteren naarmate we verder rijden (en hopelijk niet omwille van onze CO₂ bijdrage tot global warming).

Ons eerste doel van de dag is Lom. Daar staat blijkbaar ook een staafkerk en het blijkt echt een mooi exemplaar te zijn. We bezoeken alleen de buitenkant omdat we al tamelijk laat zijn en er vandaag (weer?) veel op het programma staat waaronder nog een staafkerk en we willen toch niet over-staafkerkt worden. Van Lom gaat het daarna via de route 55 naar Sognefjellet. Deze weg is maar open tussen half juni en half september. Buiten deze periode is het risico op verse sneeuw of de hoeveelheid resterende oude sneeuw te groot om vlot verkeer toe te laten. De Sognefjellet is, met zijn 1440 m, de hoogste pas van Scandinavië. Dat lijkt niet zo hoog tot wanneer men er bij bedenkt dat de klim naar de pas vertrekt op zeeniveau. Op de pas is het nog steeds 7 °C (ondanks het feit dat het ondertussen bijna middag is en dat het zonnetje volop schijnt). Er is ook een bezoekerscentrum met alles wat daarbij hoort o.a. ook een parking. We laten de auto daar wat bekomen van de geleverde inspanning en stappen op eigen kracht een rondje van een kleine 2 km naar een paar uitzichtpunten. Het uitzicht is hier werkelijk fenomenaal met een 360 ° zicht waarbij praktisch iedere 10 ° weer een andere gletsjer in het vizier brengt. We hebben ongelofelijk geluk met het weer wat nog maar eens bewijst wat ik altijd zeg: men moet niet mooi zijn om geluk te hebben.

Na ons wandelingetje dalen we via veel bochten van onze berg af en rijden nu richting Urnes waar de derde staafkerk van de reis op het programma staat. Om Urnes te bereiken kan men de gewone weg volgen en, te voet, het veer naar Urnes nemen of kan men het weggetje volgen op de andere oever van de fjord om dan met auto en al over de fjord gezet worden. Wij opteren voor de tweede aanpak zonder te weten dat "het weggetje langs de andere oever van de fjord” echt een weggetje is dat op bepaalde plaatsen echt maar één auto toelaat … en dan nog. Er is uiteraard weinig verkeer langs hier maar het is toch erg nipt wanneer we b.v. twee fietsers (op hun aangeven) mogen / moeten voorbijsteken. Ook zijn er drie tunnels waarin licht een overbodige luxe geacht werd. Die tunnels neemt men best zonder zonnebril op de neus. Maar eind goed, al goed. We komen net op tijd aan de staafkerk om de rondleiding van een Frans meisje dat Noors leert en tijdens het weekend gids speelt te volgen. Allemaal interessant maar we vinden deze kerk minder mooi dat de binnenkant van Kvernes en dan de buitenkant van Lom. De binneninrichting heeft kennelijk veel te lijden gehad onder de reformatie. Bepaalde decoratieve elementen die ook een structurele rol speelden werden weggenomen tijdens de reformatie waardoor stabiliteitsproblemen optraden die alleen konden opgelost worden met kruisverstevigingen die alles behalve mooi integreren in het geheel. Enfin, we zij tevreden dat we langs gekomen zijn.

Na dit bezoek rijden we naar de pier van de veerboot waar reeds 2 auto’s en 1 mobilhome staan te wachten. Deze veerboot wordt privé uitgebaat en valt dus niet onder het algemene contract waarbij de kost van iedere overzet automatisch afgerekend wordt tov het tegoed dat éénmalig gestort werd. De veerpont zelf is erg klein (ik heb gelezen dat hij maximaal 10 auto’s kan vervoeren). Wij zijn nummer 4 dus dit zou moeten lukken. Wanneer de veerboot aankomt moet ik concluderen dat men met 10 auto’s 10 Fiat 500’s bedoelt. De mobilhome neemt bv. de plaats van drie Fiatjes. Een bijkomend probleem is dat we allemaal achterwaarts op de boot moeten rijden, omdat de boot maar langs één kant de auto’s kan laden en lossen. Dit vergt wat extra stuurmanskunst maar uiteindelijk komt alles in orde en moet niemand van de 7 auto’s op de pier achterblijven.

In Solvorn aangekomen rijden we richting Gjerde in het Sogndal. Een paar km voorbij Gjerde is een mooi bezoekerscentrum / cafetaria in de vorm van een helm van de Spaanse conquistadores zoals ze op de prentjes staan. Men heeft van daar een goed zicht op de Nydalsbreen (= de Nydalsgletsjer) die we echter van heel wat dichter gaan bekijken. Daarvoor rijden we verder tot een parking aan het meer aan de voet van de gletsjer. Daar nemen we een 10 minuten bootritje (80 NOK per persoon) tot het begin van de wandeling naar de gletsjer zelf. De man op het bootje zegt dat we moeten opletten want dat de laatste terugtocht per bootje om 17:30 is en dat we voor de wandeling tot de gletsjer toch zeker op 45 minuten moeten rekenen. Dat wordt allemaal een beetje nipt, maar hij zegt ook dat we gewoon kunnen terug stappen naar de parking mochten we het laatste bootje missen. Dat zal natuurlijk wat langer duren maar het is mogelijk dus zien we wel. Het pad is goed aangegeven en loopt over de rivier dat het smeltwater van de gletsjer afvoert. Ik tel het aantal liter per seconde en kom op 11’000 l / sec. Niet slecht, hé? Na de brug over helder water gaat het pad verder tot een helder blauwe grot onder de gletsjer. Verder moet men begeleid zijn en stijgijzers op de schoenen hebben. Erg mooi is het allemaal en zeer zeker het klefferen waard. Dan is het tijd om terug te keren willen we het bootje naar de parking niet missen. We zijn echter zo gefocused geweest op de klok dat we om kwart over vijf al terug aan de pier zijn, net te laat voor het voorlaatste bootje en veel te vroeg voor het laatste bootje. We besluiten dus te voet naar de parking terug te stappen en dat verloopt semi vlotjes omdat dit wegje minder goed aangelegd is dan het wegje naar de gletsjer, kwestie van het business model van de bootmaatschappij geen kwaad te berokkenen.

We hebben nu nog een klein uurtje voor de boeg om naar ons hotel in Sogndalfjora te rijden. We checken in en maken ons direct klaar om in een restaurant van het hotel te gaan eten. Dat hebben we verdiend, vinden we. Het is een restaurant gespecialiseerd in burgers en dat trekt me wel aan want ik heb nu al de hele reis meestal vis gegeten. De burger die ik gekozen heb is er een met blauwe kaas,. Dit doet me iedere keer weer doet denken aan een episode tientallen jaren geleden, toen we maar twee ipv zes afstammelingen “de kinderen” noemden, en mijn keuze voor een blue cheese burger algemene hilariteit uitlokte. Het valt allemaal erg goed mee en de pint misschien nog het meest. Na het eten volgt het ritueel van de blog en op zondagavond van Sports Late night kijken. Over wat daar getoond werd ga ik, jammer genoeg en weeral, niet uitweiden.