Twintig voor negen zeggen we min of meer gehaast vaarwel tegen de mevrouw van de B&B omdat we om 9:20 de eerste ferry van de dag moeten nemen. Daarvoor moeten we tot in Nesna rijden en dat is een dik half uur … op Noorse wijze… met de vinger op de cruise control. De weersvoorspelling voor vandaag was zeer mooi maar daar is voorlopig niet veel van te merken. Er is amper kwik boven de 10° C te bespeuren en bovendien is het miezergehalte vrij hoog (dat is beter dan de stortregen van gisteravond maar beduidend minder dan het voorspelde volle zonnetje). Langs de weg zien we overal opschriften met “Nei til vindmollene” (of toch iets in dat genre met een streepje door de “O”). Verantwoordelijk hiervoor zijn actiegroepen tegen windmolens. We vinden het idd eigenaardig dat Europa subsidies aan Noorwegen, dat bulkt van de elektriciteit opgewekt door waterkrachtcentrales, geeft om windmolens te bouwen … om elektriciteit op te wekken. Eén of andere Brusselse bureaucraat zal wel een uitleg hebben of toch minstens een lobbyist kennen die een uitleg uit de mauw kan schudden. Aangekomen op de pier van Nesna zien we een raar fenomeen. De eerste auto’s in de rij maken één voor één rechtsomkeer en een madammeke gaat langs elk van de nog wachtende auto’s met een bedrukt gezicht. Dat voorspelt niets goeds. Bij ons gekomen doet ze haar, ondertussen wel ingestudeerd, nummertje: de ferry is defect, ligt ergens voor anker en erop wachten heeft geen zin. Dit is voor de copiloot het signaal om in actie te schieten. Er zit namelijk niets anders op dan via Moh I Rana naar Sandnesjoen te rijden en daar de draad weer op te pikken. Rond half twaalf, en na een omweg van bijna 150 km, zijn we weer op de Scenic route # 17 waar we normaal met de ferry meer dan 2 uur vroeger zouden geweest zijn. Vervelend maar we laten het niet aan ons hart komen, want we hebben nog een half uur om Sandnesjoen te bezoeken en veel meer is ook niet nodig. Er is een cultuurtempel met theaterzaal, cinema en kunstgalerijen, er zijn een paar mooie muurschilderingen langs de pier en men kan ook de zeven zusters bewonderen. Die moeten er al een hele tijd liggen want ze zijn gans uitgesleten … door de gletsjers die hier tijdens de vorige ijstijd rondgleden.

Van Sandnesjoen gaat het richting Tjotta waar we de tweede (althans volgens de planning, volgens de werkelijkheid, de eerste) ferry van de dag zullen nemen. We zijn mooi op tijd maar de ferry ligt er al. Dat lijkt wat eigenaardig dus ga ik de man die instaat voor het laden en lossen van de ferry vragen of hij hulp nodig heeft. Dat blijkt nog niet al te ver van de werkelijkheid te zitten. Deze ferry is namelijk een hybride (diesel en elektrisch) en het koelsysteem van de batterijen laat het afweten waardoor oververhitting mogelijk zou zijn. Dat is dan op zijn beurt weer niet zo goed voor het welzijn van de winstmarges van het bedrijf en het welzijn van de passagiers. De kapitein is aan het proberen een kleinere ferry, die normaal maar naar de verschillende eilandjes in de buurt vaart, als surrogaat voor deze super duper hybride ferry te krijgen ... maar ... de bemanning van die kleinere ferry heeft net hun middagpauze. Het zou dus nog een tijdje kunnen duren vooraleer de kapitein een antwoord krijgt, zegt de brave borst. We lijken geen geluk te hebben met de ferry's vandaag tot het koelsysteem het plotseling toch blijkt te doen (het was een klein mankement inherent aan een nieuwe boot; bouwjaar 2022 staat op een bordje). Dat is trouwens niet het enige geluk dat op dit moment om de hoek piept. Het weer dat langzamer beter aan het worden was, is plots omgeslagen en de voorspelde zon is nu plots op het appel. Het komt uiteindelijk nog allemaal in orde.

Na de veer van Tjotta nar Forvik gaat het dan richting Andalvaegen waar we de derde (tweede?) ferry van de dag nemen. Die brengt ons naar Horn. Aan deze ferry lijkt niets te mankeren. Hij vertrekt op tijd en komt op de geplande tijd aan. Van Horn is het maar een boogscheut meer naar Bronnoysund waar we zullen overnachten. Eerst moeten we het echter nog over die boogscheut hebben. In het dorpje Torget, zo’n 20 km ten zuiden van Bronnoysund, is een rots en die heet de Torghatten. Deze rots heeft een gat dwars door de top. Eigenlijk is deze rots de versteende hoed die een goede koning in het traject van de pijl van een boze koning gegooid had. De boze koning zat, met oneerbare bedoelingen weliswaar, één of andere deerne die naakt in zee aan het baden was, achterna. De goede koning redde dus de deerne door een welgemikte worp van zijn hoed …. en ze leefden nog veel en hadden lange kinderen. Hedendaagse wetenschappers beweren echter dat dit aloud verhaal niet klopt en dat dit gat veroorzaakt werd door erosie. Ik geloof de eerste verklaring eerder dan de tweede maar mocht de tweede toch juist zijn dan moet het waterpeil ten tijde van die erosie zo’n dikke 150 m hoger gestaan hebben (jullie kunnen de foto’s erop nakijken) dan nu. En als dit waar is dan moeten die mensen van de Wijnberg niet denken dat ze gespaard zullen blijven als huidige “global warming” verandert in “global cooling”. Enfin, we zien wel hoe dat allemaal afloopt en denken dat we waarschijnlijk wel nog de tijd hebben om een tochtje van een viertal km te stappen. Eerst gaat het steil, over, uit het gat losgeslagen, rotsblokken omhoog, dan gaat het door het gat (waar de pijl de hoed trof) en dan via een houten trap naar de onderkant van het gat en verder via een smal paadje tot zeeniveau. Spectaculair en voldoende om goed in het zweet te staan.

Na het inchecken in het hotel is het moment gekomen om mijn verjaardag, althans de verjaardag van mijn plaatsvervangende coronairen, te vieren. We doen dit met een lekker stukje vis (Skrei) in een peterselie / mossel sausje en onder begeleiding van een zuur mango biertje (speciaal maar erg verfrissend en passend bij de vis). Het zijn geen pannenkoeken maar het is toch ook niet slecht om een verjaardag te vieren. Daarna is het tijd voor de blog en een deugddoend slaapje. Slaapwel

Weetje 1: de madame van de B&B wist te vertellen dat alle ferry’s die meer dan 100’000 transferts per jaar doen geen fee aanrekenen. Zij betwijfelt dus dat een Autopass echt nodig is en/of rendabel is (zeker als ik bedenk dat Swift me een vast tarief van 58.08 Euro per transactie aan mijn been gelapt heeft (ook die van 200 NOK = 20 Euro). Gedane zaken nemen geen keer en misschien is dit alleen van toepassing voor Noren..

Weetje 2: de meneer van de B&B wist te vertellen dat de Noorse politie niet met snelheidsovertredingen lacht. Ze verwachten bv dat men binnen de meter na een bord dat de maximale snelheid aangeeft, die snelheid bereikt heeft en niet 100 m verder en omgekeerd willen ze niet dat men “anticipeert” en al 20 m voor het bord de maximaal toegelaten snelheid bereikt. Bovendien is er quasi geen tolerantie. 60 is 60 en geen 62 of 63. Zoals in elk land stellen Noorse politiemensen zich met hun laserpistolen in afdalingen op maar wat toch wel speciaal geniepig is, is dat ze een rond gaatje in de houten bushokjes boren om op die manier onopgemerkt de snelheid te kunnen meten. De boetes zijn trouwens ook stevig: 0 tot 10 km per uur te snel is 150 Euro en meer dan 10 km per uur te veel is het dubbele, zijnde 300 Euro. Sinds ik dat allemaal weet is het plezier van het autorijden bij mij serieus afgenomen.