Ik sta rond 7 uur op omdat ik wakker ben (dat is meestal zo maar soms ook niet). Gertrude is nog een beetje aan het soezen terwijl ik naar de opname van Sports Late Night kijk (ik had gisteren geen zin om nog tot de rechtstreekse uitzending wakker te blijven). Rond 8 uur genieten we weer van een mooi ontbijtbuffet (dat is veel beter dan de hoop zoetigheden die we gisteren, op onze kamer, naar binnen werkten) en kwart na negen zijn we uitgecheckt en klaar om naar Risoyhamn te rijden. Aan het hotel ziet het er vrij goed uit (licht bewolkt en 13 °C) maar na 10 minuten komt er meer en meer mist. Op die manier zien we niet erg veel van het landschap maar het ziet er toch vrij vlak uit (minder mooi dan de scenic route langs de westkust die we gisteren namen en wat een contrast met de Lofoten die een veel ruiger berglandschap lieten zien).

We komen om 10 uur (= veel te vroeg) in Risoyhamn aan. Dat is omdat we een veiligheidsmarge ingebouwd hadden (een misvorming veroorzaakt door de situatie in België waar men voortdurend met files en stakingen te kampen heeft) die hier niet nodig was. We hebben hooguit 10 auto’s op de kleine 70 km tussen Andenes en Risoyhamn gezien (tegenliggers meegeteld). De pier vinden is het grootste probleem. Bij een eerste passage hebben we zelfs niet gezien dat er een pier was. Bij een tweede passage zien we een hangar met wat verdacht veel op een pier lijkt erachter. Het hek van de hangar staat open en als we op de oprit rijden zien we een sticker van Hurtigruten op het raam van het gebouwtje naast de hangar. En inderdaad stipt om 10:40 horen we het getoeter van een scheepshoorn weerklinken. Een minuutje later doemt het silhouet van de MS Vesteralen uit de mist op. De MS Vesteralen (capaciteit 490 passagiers) is kleiner dan de MS Nordlys (590 passagiers) en ook minder modern (ondanks hun beider renovatie in 2019) omdat de ene in 1983 gebouwd werd en de andere in 1994.

Stipt om 11 uur, zoals gepland, vertrekt ons bootje richting Sortland, het blauwe stadje van gisteren. Daar maken we een korte tussenstop, net genoeg om de zon nu volledig te laten doorbreken. Vandaar gaat het naar Stokmarknes waar we ook een uurtje blijven. Sommigen stappen af om het Hurtigrutenmuseum te bezoeken, wij vinden het zo goed in het zonnetje dat we op het achterdek blijven genieten. Na een uur gaat de tocht verder richting Svolvaer. We hebben echter geluk want de kapitein van de MS Vesteralen is van plan in de Tengelfjord een zijsprong naar de Trollfjord te maken. Deze fjord is erg smal (op de smalste plaats minder dan 100 m breed) wat niet veel plaats langs beide kanten van het schip laat. Onwillekeurig moeten we aan de Costa Concordia denken en hopen we dat onze kapitein niet te diep in het glas gekeken heeft. Aan beide kanten van de fjord stijgen machtige rotswanden op tot 1000 m hoog. Impressionant en quasi onmogelijk om goede foto’s te maken, zeker ’s namiddags met een mooi zonnetje, omdat de spectaculaire beelden allemaal tegenlicht zijn. Op die manier heb ik een excuus voor mijn onvermogen het majestueuze en ruige van de natuur in een foto te vatten. Ik heb veel foto’s genomen en zal proberen een goede selectie te posten, maar zoals ge hierboven gelezen hebt: ik heb een excuus.

Na de Trollfjord zetten we koers naar Svolvaer waar we om 6:40 pm toekomen. Hier gaan tamelijk wat passagiers van en aan boord. We denken dat dit een goed moment is voor ons diner. Vanavond, als enige avond van de tocht van het schip, wordt een buffet geserveerd. We weten niet of we dit goed of niet zo goed moeten vinden. Eens geïnstalleerd en het buffet “geïnspecteerd” weten we het: het is … niet zo goed. De keuze van koude voorgerechten is (althans in vergelijking met alle andere buffetten die we op deze reis al gekregen hebben) tamelijk beperkt, het vlees van de hoofdgerechten is schoenzool-stijl, de vis is totaal uitgedroogd, …. en zelfs de desserts zijn niet up to par. Er is geen blauwe kaas, laat staan andere exotische variëteiten, de rijstpap komt nog niet aan de enkels van de rijstpap die de kleinkinderen maken. Gelukkig was de brownie voor Gertrude OK.

Na het eten installeren we ons in het salon van waar we een ware stortvlaag zien ontstaan. Het giet 10 minuten en er staat een echte stormwind. Gelukkig liggen we nog in de haven aangemeerd en voelen we dus bijna niets. Als het moment dat we moeten uitvaren daar is, is de storm gaan liggen en moeten we dus niet preventief de zeeziektezakjes opzoeken. Dat is echter te vroeg victorie gekraaid. Nog geen 10 minuten in open zee begint het weer zeer hard te regenen maar de wind blijft achterwege. Laat ons hopen dat het zo blijft.