Om 7:30, precies zoals afgesproken, wordt aan de deur gebeld. Ik heb net gedaan met mijn checklist van zaken die moeten gebeuren vooraleer we de voordeur achter ons kunnen dichttrekken. Onze valies zit sinds gisterenavond al in de koffer zodat we alleen nog de rugzak en onszelf in de auto moeten hijsen om 100% vertrekkensklaar te zijn. De rit naar Dinant verloopt vlot tot het binnenrijden van Dinant. Hier wordt een perfect staaltje Belgische omleidingssignalogie (deze materie is nog niet geregionaliseerd maar wordt voor het ogenblik door de partijvoorzitters van de Vivaldi partijen bestudeerd) ten tonele gevoerd. Gans op het einde van de afdaling in de Maasvallei staat een bord waarop ons meegedeeld wordt dat de weg verspert is. We kunnen dus niet anders dan de borden “Deviation” volgen (ondanks hevig, maar steeds beleefd, protest van de GPS). Die borden brengen ons weer helemaal terug uit de vallei. Daar staat een nieuw bord “Deviation” (dat alleen zichtbaar is voor wie uit de vallei komt) dat ons naar een andere invalsweg van Dinant leidt. Niet getreurd echter want nu zijn we snel aan het treinstation van Dinant waar we onze tocht nu echt willen beginnen.

Het is ondertussen 9:15 geworden als we de obligate eerste foto nemen. Achtergrond is een reuze-saxofoon (waar de stad vol van staat). Het is een stralend zonnetje en nog niet te warm dus perfect voor een staptocht. Nelly houdt ons gezelschap langs de boord van de Maas tot we door GR uitgenodigd worden een steil paadje dat tegen de rotsen plakt te volgen. Het is hier wat opletten. We kunnen niet blindelings de rood witte merktekens van GR volgen, want zowel de GR125, 126 en 129 lopen hier kris kras door mekaar. Gelukkig houdt de GPS ons op het rechte pad en bovendien lijkt het erop dat de borden “Chemin du Pelerin” in dezelfde richting lopen. Op die manier (= zonder op de Camino tot in Santiago de Compostela te stappen) zullen we misschien toch weer aan een volle aflaat geraken.

De eerste culturele bezienswaardigheid op onze weg is het Sanctuarium van Notre Dame de Saint Foy, een 17^de eeuwse kerk met zeer mooi houtsnij- en schilderwerk. Na een bezoekje aan de kerk zetten we onze weg verder tot we rond 1 uur een mooi picknickplaatsje vinden. Wij hebben strenge criteria voor een picknickplaats. Het moet in de schaduw liggen, er moet een goede zitgelegenheid (liefst een bank) zijn, er mag geen stilstaand water (en zijn duizenden muggen) in de buurt zijn en er moet een mooi uitzicht zijn. Alleen de score op het laatste criterion is maar zo en zo. De bank staat namelijk onder een lindeboom maar is zo opgesteld dat we op een mais veld zitten te kijken. In de andere richting ziet men de vallei van de Lesse, maar het is niet erg handig de hele tijd te zitten omkijken!!!

Na de picknick gaat het richting Lesse waar we, daar toegekomen, water in een cafeetje langs de oever van de Lesse kunnen bijtanken. Dit is absoluut nodig, want het is geleidelijk aan zeer warm geworden. Deze avond hebben we gehoord dat het vandaag de warmste 14 september sinds het begin van de waarnemingen in Ukkel geweest is. Vanaf de Chalet de la Lesse gaat het nu een tiental kilometer langs de Lesse. Men zou kunnen denken dat het langs een rivier altijd vlak is. Dit is maar gedeeltelijk waar. Tot spijt van wie het benijdt, zijn er ook regelmatig rotspartijen die tot aan het water komen en die dus met trappen (in één geval zelfs met een ijzeren ladder) moeten beklommen worden. Uiteindelijk komen we om 16:45 aan in Houyet waar we met Nelly afgesproken hebben. Jammer genoeg is in Houyet geen terrasje te bespeuren dus kunnen we niet veel anders doen dan naar ons hotel te gaan. Gelukkig gaat dit met een auto veel sneller dan te voet en zitten we 10 minuten, nadat we Nelly vonden, met een frisse pint voor ons.

Na een goede douche kunnen we onze voetjes onder de mooi gedekte tafel schuiven. Na enige aarzeling bestellen we alle vier een menu. De prijs van 38 Euro en de voorgestelde keuzes voor een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert is te aanlokkelijk om er niet op in te gaan. De reden van de aarzeling (dat het allemaal wat veel gaat zijn) wordt bewaarheid. Resultaat, we zitten alle vier in min of meerdere mate volgepropt en moeten snel slapen om alles rustig te laten verteren. Morgen moet de vertering van het eten achter de rug zijn want dan moeten we 28 km in een nog grotere hitte dan vandaag verteren.

Ik begin alvast schaapjes te tellen. Slaapwel