Zoals voorspeld, heeft het deze nacht nog geregend, maar is het ’s morgens slechts bewolkt. De zaken verbeteren snel en tegen dat we ont gebeten hebben en de valiezen in de auto geladen hebben staat een blauwe hemel boven ons. Zo willen we het zien. Laat ons dus maar hopen dat het bij dit éne regenintermezzo blijft. Vandaag begint onze stapdag in de auto. Het gebied ten Westen van Fréjus leek me op de kaart niet interessant omdat er veel industriële en bijbehorende residentiële zones leken te zijn. Daarom rijden we tot in Le Muy (een 25-tal km ten Westen van Fréjus) en beginnen we daar te stappen. Het patrimonium van Le Muy is niet van dien aard dat we er ademloos van staan. Het enige wat mij zal bijblijven is dat een aantal huizen tegen de middeleeuwse kerk aangebouwd zijn (de steunberen zitten letterlijk in de huizen ingewerkt) zoals in de Middeleeuwen gebruikelijk was. De binnenkant van wat waarschijnlijk ooit een mooie, sobere kerk was is vakkundig naar de verdoemenis verwezen door een paar plaaster - en verflagen en door een overdaad aan vrome maar niet erg mooie plaasteren beelden.

De eerste paar kilometer zijn tamelijk vervelend omdat we nog steeds door een sterk bebouwd gebied lopen. Ik opper dat we dit stuk misschien ook beter overgeslagen hadden maar mijn medestappers wijzen me onmiddellijk terecht. Ze zeggen dat we zonder dit stuk misschien wel geen volle aflaat zouden krijgen. Zulke argumenten snijden natuurlijk wel hout en dus hou ik mijn bek in mijn pluimen.

Na het eerste vervelende stuk komt een mooi stuk landschap met mooi verzorgde wijngaarden. Vooral het wijngoed Chateau de Sainte Roseline ziet er erg mooi uit. Overal in de buurt van het domein staan kunstwerken (vooral gelakt ijzer en Cortens staal). Hopelijk spenderen ze even veel aan de kwaliteit van hun wijn als aan hun marketing. Het marketing aspect loopt goed want er staan veel auto’s en een bus op de parking voor het proeflokaal. Misschien moeten we vanavond hun wijn eens proberen dan zullen we weten hoe de vork aan de steel zit. De meeste druiven op Chateau Roseline zijn baai de weei al geplukt. Dit lijkt me vroeg maar ik ben geen specialist ter zake. Alleen bepaalde rassen en bepaalde percelen moeten nog geplukt worden.

Na een paar kilometer rustige paden belanden we weer op tarmac wegen. Deze verharde wegen zijn helemaal niet druk. Slechts nu en dan daagt een auto op waardoor de weg niet voor ons alleen is en men iedere keer wel weer een beetje gestoord wordt in zijn overwegingen. We zien de hele dag verspreide bewoning, maar geen enkel echt dorp, laat staan stadje. Het grote voordeel van de tarmac is dat men kan avanceren. We halen een gemiddelde snelheid van bijna 5 km/uur (mijn haar gaat ervan in de war zijn) zonder risico op verzwikte enkels maar we besluiten toch unisono dat we liever onverharde paadjes hebben.

Kort na 3 uur komen we in Lorgues aan (minstens anderhalf uur vroeger dan verwacht). Op het moment dat we een paar foto’s van de entrée in Lorgues nemen belt mijn GSM. Het blijkt een sirene genaamd “De Lorelei” te zijn die de stem van Nelly aangenomen heeft. Sirene - Lorelei -Nelly lokt ons met haar gezang naar een terrasje. Wilfried en ik durven op die avances niet ingaan uit vrees voor de echte Nelly maar Gertrude zegt dat het voor één keer mag en dat ze het niet aan de echte Nelly zal zeggen. Dat haalt ons over de streep en we gaan samen met de Sirene – Lorelei – Nelly naar een terrasje waar ze bovendien Breendonkse Duvel blijken te hebben (Mephisto – Lucifer – Satan blijkt dus ook in het complot te zitten). Na één Duvel tonen wij, de onverzettelijke pelgrims, ons echter sterk en sleuren de Sirene – Lorelei – Nelly mee naar de kerk van Lorgues (sinds 1704 staat het bouwwerk er al) waar een priester in een lange zwarte soutane ons meedeelt dat we geen stempel voor ons camino boekje kunnen krijgen maar dat we wel de kerk mogen bezoeken. Ik ben niet erg onder de indruk van de estetische kwaliteiten van de kerk maar de kerk heeft blijkbaar toch een exorsistische waarde want buitengekomen blijkt de Sirene – Lorelei – Nelly weer veranderd in de echte Nelly die ons na een korte wandeling tot aan onze B&B Le Niaouli net buiten Lorgues brengt.

Een douche en driekwart blog later kunnen we naar ons avondmaal vertrekken. Nelly (de echte) heeft gewoontegetrouw haar huiswerk grondig gedaan en loodst ons naar de Bistro du Chateau de Berne. Dit 5 sterren hotel te midden de wijngaarden hoog boven Lorgues heeft een bistro waar ze voortreffelijk eten serveren met (exclusief) hun eigen wijn en dit alles aan een schappelijke prijs. Om de avond af te sluiten had Wilfried nog een verrassing in petto. Hij had op de drankenkaart gezien dat ze hier Duvel hadden en dat, net zoals deze namiddag, maar aan 4.5 €. Als tweede dessert bestelde hij zich nog een Duvel die deze keer zelfs van het vat is. Het is een relatief klein vatje van een 20 l of zo en is volgens de dienster een poging van Moortgat is om de Franse markt open te breken wat volgens haar aardig lukt. Ik kon Wilfried op dit avontuur(tje) niet volgen omdat we nog, langs een smal, donker en kronkelend weggetje, terug naar onze B&B moesten rijden.

Morgen wordt het een iets kortere etappe omdat we langs Le Thoronet gaan. Dit klooster staat in de Guide Michelin met veel sterren aangeduid en staat dus te drummen om door ons bezocht te worden. Zo’n bezoek zal een tijdje duren en ons uit ons ritme halen maar dat is ook geen probleem … mijn gedacht.