De verslaggeving over vannacht loopt nogal uiteen. Ik heb tussen 4 en 5 (of zo) vastgesteld dat de boot nogal aan het wiebelen was, ben opgestaan om de staat van de sanitaire faciliteit van onze kajuit te verifiëren en ben nadien zonder veel problemen weer gaan slapen omdat alles in orde was. Gertrude heeft zelfs met moeite teken van leven gegeven tijdens deze, zij het zeer beperkte, lichamelijke activiteiten van mij. Als we Joe en Elke deze morgen aan het ontbijt zien, spreken die van een zeer onstuimige zee met de boot die in alle richtingen bewoog. Joe heeft er zelfs een (zeer donker) filmpje van gemaakt. Hierop kan men (met een beetje goede wil) inderdaad het water tot op de vensters zien opspatten. Als Ruth en Chris ook verschijnen wordt het verhaal nog steviger. Conclusie wij zijn zeer goede slapers omdat we een zuiver zieltje hebben.

Deze morgen is het 9° C (= vergelijkbaar met gisteren), quasi geen wind (ook vergelijkbaar met gisteren) maar aanzienlijk minder mooi, omdat de wolken bijna tot aan het water komen. De uitstap is maar deze namiddag dus hopelijk komt die fameuze 4 seizoenen per dag uitspraak uit. We zitten deze morgen duidelijk niet in de zomer. Het eerste deel van de ochtend wordt gevuld door een slakkengang ontbijt en een presentatie over de verschillende etnische groepen die hier ooit geleefd hebben. Veel van die stammen blijft niet meer over. De meesten waren namelijk niet bestand tegen de micro-organismen die de missionarissen (naast het ware geloof) meebrachten. Diegenen die de micro-organismen overleefden zijn achteraf omgekomen in conflicten met de Westerlingen omdat ze het aandierven te jagen op de schapen van de Westerlingen (die – de schapen- waren veel trager dan de guanaco’s en dus makkelijker prooien). Er wordt in de presentatie ook zeer zedelijk gewag gemaakt van regelrechte slachtpartijen georganiseerd door de Westerlingen omdat ze de autochtone etnische groepen maar een vervelende hindernis op de weg naar meer schaapkweken vonden.

Na de presentatie over de verschillende etnische groepen krijgen we een rondleiding op de commandobrug. Die is veel interessanter dan de rondleiding gisteren in de machinekamer. Er wordt getoond hoe, gebaseerd op radar, sonar, GPS en good old papieren stafkaarten genavigeerd wordt. Dat papieren gedoe is nog altijd nodig, omdat de elektronische kaarten niet het volle gebied in alle detail bestrijken. Dit deel van de wereld wordt niet commercieel bevaren (al zeker niet sinds de komst van het Panama kanaal) en de vraag naar volledig accurate elektronische kaarten is dan ook niet erg groot. De GPS is dan ook vooral ter bevestiging van wat de bemanning visueel of met de radar of de sonar “ziet”.

Rond de middag laat de zon zich schuchter zien. Hopelijk zet de tendens zich tijdens het eten en de daarop korte siesta door, waardoor we de Pia gletsjer in zijn volle glorie zullen kunnen bewonderen. Tijdens het eten zien we een school dolfijnen minutenlang naast de boot zwemmen. Ze (een 10-tal, denk ik) vinden het duidelijk erg plezant en springen om beurt aan grote snelheid uit het water. Rond 14:00 is het verzamelen geblazen voor de expeditie naar de Pia gletsjer. Deze gletsjer is één van de 1600 gletsjer die de Darwin Mountain Range rijk is. De zodiak brengt ons tussen de ijsschotsen, die voortdurend van de gletsjer afbreken tot aan een kustlijn(tje) waarachter de Pia gletsjer in volle glorie (zelfs al is de zon erg schuchter is gebleven) oprijst. Het regent en het waait niet dus kunnen we niet klagen. De gletsjermond (ik neem aan dat men dat zo zegt omdat men ook van een gletsjertong spreekt) is 1.2 km breed en meer dan 200 m hoog. Hogerop is er een klif met daarboven nog een tweede deel van de gletsjer zichtbaar, zeker wanneer men naar het intermediair of het hoogst gelegen uitkijkpunt klimt. Het intermediair uitkijkpunt is nog relatief makkelijk te bereiken maar als men het hoogste uitkijkpunt wil bereiken moet men er door de modder ploeteren (soms dieper dan een stevige bergschoen hoog is …) en over rotsblokken klauteren (een beetje evenwichtsgevoel komt hierbij van pas) voor over hebben. Terwijl Patricio zijn uitleg over de Pia gletsjer staat te doen, zien we een lawine in het hoogstgelegen stuk van de gletsjer. We hebben quasi constant kraken en piepen van de gletsjer gehoord maar een lawine komt toch nog met een groter gedruis naar beneden. Naast het mooie zicht op de gletsjer wordt met deze expeditie nog een tweede beloning verdiend. De barman die gisteren met warme chocolademelk stond te leuren recidiveert en brengt ook nu weer zijn waar (al dan niet gefortifieerd met de hulp van Johnny Walker) aan de man en de vrouw.

Terug aan boord zet ik me, in afwachting dat we verder varen langs de “glacier alley”, aan de blog zodat ik vanavond (na het aperitief en het diner met een glaasje wijn … of twee) niet te veel meer moet schrijven. Over de wijn gesproken: alle wijn is van Chileense origine omdat de boot Chileens is en dus de Chileense economie op alle manieren moet gesteund worden: Chileense wijn, Chileense scheepswerf, Chileense bemanning. Een minimum van 89% moet Chileen zijn (vraag me niet waar het rare getal vandaan komt). 11% van de bemanning zijn dus immigranten waaronder één Belgische … ik zal zelfs meer zeggen, er is één Gentse / Wetterse dame, die al 10 jaar in Ushuaia woont, aan boord. Zij is, dank zij haar afstamming,de kers op de taart.

Om 18:15 vaart de boot voorbij de eerste gletsjer van de “Alley of the Glaciers”. Ik ga niet alle gletsjers opnoemen maar ze hebben allemaal de naam van een West Europees land. Bij iedere gletsjer / land krijgen we een specialiteit van dat land aangeboden. Bij de Alenania krijgen we bratwurst met sauerkraut, bij de Italia pizza, bij de Francia kaas en champagne en bij de Hollanda oliebollen. Een wat rare combinatie dat alles vooral omdat al deze gletsjers / gerechten mekaar in relatief snel tempo opvolgen en ook omdat we onmiddellijk nadien naar de Captain’s diner moeten. We weten eigenlijk niet goed wat er Captain’s aan het diner is, buiten het feit dat de kapitein ons smakelijk eten wenst en zegt dat we morgen rond Kaap Hoorn aankomen, maar dat de kans op een ontscheping tamelijk klein is omdat er te veel wind voorspelt wordt om een veilige ontscheping te garanderen. Enfin we zien morgen wel, want het weer kan hier erg wisselvallig zijn. We moeten in ieder geval om 7;20 volledig klaar staan in de lounge zodat snel gehandeld kan worden als er toch een mogelijkheid zou zijn.

Tijdens het diner zien we in de verte de lichtjes van Ushuaia, maar wij blijven op een Zuidelijker koers richting Kaap Hoorn en de Drake’s Passage. Nog gauw een documentaire meegepikt over het harde leven van de fauna in Patagonië en we zijn klaar met weer eens een mooie dag die we mogen meemaken hebben.

Slaapwel en tot morgen voor een laatste volle dag aan boord van de Stella Australis