De nacht is inderdaad tamelijk woelig geweest, althans het deel dat ik wakker meegemaakt heb. Ik heb eigenlijk vrij goed geslapen. Ik ben wel regelmatig wakker geworden als de boot wat te heftig te keer ging, maar al met al kan ik niet klagen. Gertrude zegt dat ze meer te klagen heeft. Het kan zijn. Ik ben niet genoeg wakker geweest om haar periodes van wakker zijn en slapen te chronometreren. We komen omwille van de sterke stromingen een stuk later dan gepland op onze bestemming aan. Ik zit om 6 uur (als een echte gepensioneerde) aan de deur van de keuken / eetkamer / danszaal en zie mijn medepassagiers met mondjesmaat opdagen. Quasi iedereen klaagt over de woelige nacht. Niemand straalt groot enthousiasme uit. Wellicht heeft dit ook te maken met het feit dat het bewolkt, tamelijk koud is en dat daardoor alles vochtig aanvoelt. Groot enthousiasme is voorlopig niet nodig want het ontbijt wordt ook met vertraging geserveerd.

Na het ontbijt smeer ik me van kop tot teen weer met factor 50 in want het laatste dat ik wil tegenkomen is dat ik een uur onbeschermd in de oceaan lig te dobberen om er daarna als een kreeft uit te kruipen. U R Gay dottore heeft zich gisteren niet ingesmeerd en de gevolgen zijn duidelijk zichtbaar … zeker als hij zijn koersbroek wat omhoog trekt. Gertrude beslist dat ze niet gaat snorkelen deze ochtend. Het is haar te koud en de schaafwonde op haar knie kan door het vele contact met zeewater maar moeilijk helen. Jammer voor haar want het is wel een mooie duik met een goede zichtbaarheid. Specifiek hier was de aanwezigheid van fur seals, zeer veel en zeer grote zeesterren en verder all the usual suspects. Eens weer op de dinghy doen we nog een toertje langs de kliffen waar we nog een blauwvoet, een paar pelikanen en een paar Amerikaanse oyster crackers zien en ook twee fur seals in een compromitterende (= Found Under Carnal Knowledge, zoek het maar eens op) houding. En dan zegt de gids daarnet nog dat Fur seals erg timide zijn. Wel, die twee duidelijk niet.

Dan is het tijd voor een vroege lunch want we hebben een 4-tal uren varen van Santiago naar Rabida voor de boeg. Gertrude voelt zich niet erg in haar sas en is dus erg gelukkig met een uitgebreide siësta na de farmaceutische industrie te hebben laten bijdragen tot haar welzijn. Rond 3 uur komen we op Rabida aan. Het plan is daar aan land te gaan voor een wandeling langs het rode strand en na de wandeling nog een laatste snorkelsessie te doen. Het strand ziet eruit als een enorm grote plantenbak (wel zonder planten maar gevuld met van die bruine bolletjes die men bij ons per zakje van een halve kilo kan kopen). Op het strand liggen overal zeeleeuwen te bekomen van hun gedol in zee. Hun grootste bekommernis in het leven lijkt het afhouden van vliegen te zijn. Na de wandeling staat een laatste snorkelsessie op het programma. Deze keer waden we vanaf het strand in zee en snorkelen langs de klif. De zichtbaarheid is goed en het water is duidelijk minder koud dan gisteren. We zien allerlei vissen, opnieuw veel zeesterren, de obligate zeeleeuwen omzwemmingen, een school baracuda’s en ook een enorme zwarte stingray.

Terug op de Lonesome George worden we vergast op een warm bananendrankje in plaats van de traditionele chocolademelk. Niet slecht en goed om wat op te warmen want het is wel frisjes als men met natte kledij in de wind staat. Een lekker warme douche zal beterschap brengen denk ik, maar er gaat iets fout met de douche want plots (als ik mooi ingezeept sta) stopt het water. Ik kan niets meer doen dan me zo goed en zo kwaad mogelijk af te spoelen met de paar resterende druppeltjes water uit de douchekop. We kleden ons aan en gaan naar de eetruimte waar ons een verrassing te wachten staat. De bemanning is weer opgetut in hun kostuum, een grote kreeft geflankeerd door een schildpad en een eend uitgesneden uit twee pompoenen, staat tentoon gezet, we krijgen een glas witte wijn … en de gids wenst ons allemaal nog een goed vervolg van onze reis …. en legt uit dat twee enveloppen op onze kamer zullen liggen waarin we de appreciatie voor de bemanning en voor hemzelf kunnen uitdrukken. Na het eten begint de terugvaart naar Santa Cruz waar we als alles volgens plan verloopt in de vroege ochtend zouden moeten toekomen. Of dat ook werkelijk het geval zal zijn weet ik op dit moment nog niet zeker, want terwijl ik dit zit te typen liggen we quasi stil met de motor in neutraal. Misschien doet de bemanning dit om ons aan te zetten tot een grotere fooi, misschien zijn ze net hun fooi aan het verspelen. We nemen beiden een zeeziektepilletje en hopen het beste. Que sera, sera …. heb ik nog al gezegd.