Lang vervlogen herinneringen van mijn Singapore tijd komen tevoorschijn. Waar is de tijd dat ik iedere maand éénmaal op de heenweg en dan opnieuw op de terugweg een paar nachten slecht sliep omwille van de jetlag? Gelukkig zijn de 7 uur verschil deze keer maar “jetlag light” ivm de 12 uur tijdsverschil die me in New Jersey en Singapore te beurt vielen. “Jetlag light” of niet, zowel Gertrude als ik zijn na een paar uurtjes slapen al weer wakker en er zit nadien niet veel meer in dan wat te soezen. Om 4 uur lokale tijd houden we het beiden voor bekeken en besluiten we wat kranten te lezen en aan de blog te werken. Op die manier is de tijd nuttiger besteed dat met liggen woelen.

Om 6 uur zijn wij klaar om opgepikt te worden en staat Christian ook daadwerkelijk aan de deur om ons naar de luchthaven te brengen. We checken in (nadat we een transit visa van 20 USD per persoon gekocht hebben en onze bagage laten scannen hebben op allerlei verboden producten = fruit bv). Om exact 7:15 (zoals gepland) zet het toestel zich in beweging. Daar kunnen veel (vlieg- en) andere Belgische maatschappijen een puntje aan zuigen. Er is een tussenstop in Guyaquil. Wij blijven gewoon zitten terwijl mensen van boord gaan en andere aan boord komen. Opnieuw netjes op tijd vertrekken we richting Baltra. Juist voor de landing spuit een steward een insecticide in de bagagecompartimenten. Er wordt hier echt veel ingezet op het vrijwaren van de eigenheid van Galapagos. Nog een staaltje hiervan zien we bij het afhalen van onze valies. We mogen de valiezen niet van de band nemen tenzij een snuffelhond ze besnuffeld en goed bevonden heeft. Daarna wordt ons nog eens in naam van het milieu een 100 USD per persoon entry fee afhandig gemaakt en dan kan het Galapagos avontuur beginnen. We worden opgepikt door Juan Carlos die door Santiago, de Galapagos man van Christian, hiervoor ingehuurd is.

Eerst gaat het een paar km met een bus van de luchthaven tot aan een veerpont die ons naar de overkant van het kanaal tussen Baltra en Santa Cruz brengt. Vandaar rijdt Juan Carlos ons 45 km = naar de andere kant van Santa Cruz via de enige weg door het eiland. Onderweg zien we een aantal reuzenschildpadden die vrij lijken rond te “lopen”. Rond 11:30 zijn we in Puerto Ayora waar Juan Carlos ons afzet voor het bureau(tje) van Santiago.

Aangezien de boot die ons van Santa Cruz naar Isabela gaat brengen maar om 2 uur uitvaart hebben we nog tijd voor een bezoekje aan het Charles Darwin Research centrum . We nemen voor 1.5 USD een taxi tot aan het research centrum. Het centrum blijkt te bestaan uit een vrij groot domein met allerlei vrijstaande gebouwen waarin research gebeurt. Veel valt er niet te bezoeken omdat, ten eerste, een aantal “highlights” gesloten zijn ten gevolge van werken of, ten tweede, omwille van de middagpause. We kunnen wel nog snel aansluiten bij een familie die een uitleg krijgt over Lonesome George. Eenzame George werd wereldberoemd toen bleek dat hij de laatste van een welbepaald ras reuzenschildpadden was. Een Amerikaanse wetenschapper die aan het centrum verbonden is geeft een gedetailleerde uitleg over hoe George op een van de kleinere eilanden in de buurt gevonden werd en in het centrum op allerlei manieren aangezet werd te paren met vrouwelijke exemplaren van nauw verwante rassen. George bleek echter geen Casanova te zijn dus moest iets anders geprobeerd worden om het voortbestaan van George’s ras te verzekeren. Ik krijg het serieus op mijn lachspieren als ik de Amerikaanse wetenschapper bloedernstig hoor verklaren dat een Zwitserse biologie doctoranda een methode had ontwikkeld om de externe genitaliën van Lonesome George te stimuleren om hem zo tot een ejaculatie te brengen. Ik denk dat het pas een serieus doctoraat zou geweest zijn mocht de Zwitserse dame een methode ontwikkeld hebben om George’s interne genitaliën te stimuleren. Enfin, die opmerking maak ik niet om de Amerikaan niet van zijn elan af te brengen. Ik luister dus verkrampt naar de rest van het verhaal. Het implanteren van George’s sapje bij een aantal vrouwelijke reuzenschildpadden bleek namelijk ook al niet het verhoopte resultaat op te leveren. Daarop besloot de Zwitserse biologe met de handen (na ze netjes gewassen te hebben, durf ik hopen) in het haar terug naar Zwitserland te gaan. Heidi (= schuilnaam door de redactie bedacht) had echter wel iets bereikt. Door de maandenlange Zwitserse stimulatie was de libido van George (= echte naam omdat het over een overleden historisch figuur gaat) zodanig aangewakkerd dat hij alle vrouwelijke schilpadden die niet snel genoeg weg waren besprong. Kort nadien overleed Eenzame George. Ge moogt drie keer raden waaraan hij gestorven is. Juist, aan een hartfalen. Men moet geen autopsie uitvoeren om te weten dat een dier dat zich aan 130 jaar plots liederlijk begint te gedragen gevaar loopt op een hartfalen, denk ik … opnieuw bij mijzelf, want het verhaal is nog niet gedaan. In de autopsie heeft men namelijk ook vastgesteld dat George’s zaadleider eigenlijk 4 cm te kort was en dat dus alle inspanningen … ook de Zwitserse, umsonst geweest waren. Welk sapje de Zwitserse doctoranda de vrouwelijke reuzenschildpadden dan wel opgelepeld heeft weet ik niet … want ik heb ook dat niet durven vragen. Ik stel dat doctoraat echter wel serieus in vraag.

Hierna zit er voor ons niets anders meer op dan in gedachten verzonken naar Santiago terug te wandelen om samen naar de boot te gaan die ons in 2.5 uur naar Isabela gaat brengen. Het voorgaande lijkt makkelijker dan het in werkelijkheid was. De zee ziet er tamelijk kalm uit. Dit blijkt echter niet het geval te zijn. We kunnen dit aan den lijve ondervinden wanneer we er met een bootje voortgestuwd door 3 buitenboordmotoren van elk 400 pk over razen. Hoe geconcentreerd ik ook naar de horizon tuur, ik kan niet beletten dat ik na 2 minuten al begin te zweten als een os. De reddingsvest die we allemaal moeten dragen is niet bevorderlijk voor mijn thermoregulatie waardoor mijn maag zich in allerlei rare kronkels begint te draaien, alsof zij haar bijdrage wil leveren tot mijn thermoregulatie. Ik hou mezelf voor dat er niets anders opzit dan de volgende 148 minuten te focussen op de horizon. De eerste 5 minuten van de tocht zit Gertrude me nog allerlei dingen te zeggen die me onder normale omstandigheden misschien zouden boeien. Dit zijn echter geen normale omstandigheden en ik maak haar dit in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk. Ze is dan ook onmiddellijk de mond gesnoerd maar jammer genoeg blijft dit niet zo. Niet dat ze weer begint te babbelen maar wel gaat ze, ook al turend naar de horizon, op zoek naar een plastiek zakje. Haar buur aan de andere kant heeft het gewriemel ook in de mot en schuift discreet wat verder weg van Gertrude. Plots is de mond niet meer gesnoerd en komen zelfs grote brokken het oranje sapje dat reeds eerder in het plastiek zakje gedeponeerd is ,vervoegen. Dit is ook voor mij een moeilijk moment maar ik blijf manhaftig, met de tanden op mekaar, naar de horizon turen. Na iets meer dan 2 uur is de beproeving uiteindelijk achter de rug en kunnen we in een baai van Puerto Villamil (Isabela) op een klein bootje overstappen dat ons tot aan de pier brengt. Daar waggelen we naar de begane grond waar we eerst nog eens 10 USD per persoon afhandig gemaakt worden. Het ergst is de wetenschap dat we dit binnen een paar dagen opnieuw moeten doen. Ik neem aan dat jullie al allemaal gespannen uitkijken naar onze nieuwe avonturen deze keer van Isabela naar Santa Cruz. Ik wil jullie ook gerust meegeven dat we de daarop volgende 5 dagen ook op een boot zitten. IK hoop uit het diepst van mijn thermoregulatiesysteem dat het feit dat we dan met een catamaran op stap zijn een wezenlijk verschil zal maken. Ik hoop ook dat jullie kunnen begrijpen dat ik het hierbij ga houden voor vandaag. Wat we vanavond eten, hoe we dit binnen houden, wanneer we gaan slapen en weer wakker worden, enz. zal in vergelijking met wat hiervoor kwam klein bier zijn. Over bier gesproken, Ik denk dat we dit verdiend hebben.

Slaapwel en tot morgen