Geloof het of niet maar we zijn weer de pijp uit.

Het begon allemaal begin dit jaar toen Wilfried me vertelde hoe hij van zijn zoon Koen het aanzoek gekregen had om samen eens te gaan stappen. Eerst dacht Wilfried dat Koen het over "stappen" in de betekenis die vóór een bepaalde leeftijd gebruikt wordt had, maar het bleek te gaan over "stappen" in de betekenis die na een bepaalde leeftijd gebruikt wordt. Wilfried zou met beide betekenissen gelukkig geweest zijn, maar was met het aanzoek tot langeafstandsstappen mogelijk nog het meest in zijn nopjes. Hij vertelde me erover omdat hij tot de conclusie gekomen was dat het stuk van de Compostella weg dat Gertrude en ik vorig jaar deden misschien wel ideaal was voor hen. Omdat Koen het idee van met zijn vader op stap te gaan niet gebrevetteerd had dacht ik dat ik ook wel eens met mijn nakomelingen zou kunnen "stappen". Daarom liet ik de geplande escapade van Wilfried en Koen eens terloops in een gesprek vallen.

Een paar weken na dit terloopse gesprek vroeg Tom of ik geen zin had met hem eens te gaan stappen. Ik was natuurlijk in de wolken en polste ook eens ten huize Dries en Els. Beidenkonden echter niet mee gezien de hoogzwangerheid van Els. De verwachte bevallingsdatum voor de derde spruit, het verjaardagsfeestje van Ruben, professionele reisplannen van Tom, vakantieplannen van ons en van Tom & Lies, enz. zorgden er trouwens voor dat we zeer weinig flexibiliteit hadden met de stapperiode. Uiteindelijk kwam slechts één week in aanmerking: volgende week van 17 tot 24 juni.

Ik ging dus druk aan het plannen rond stapideeën die vooral van Tom kwamen. Eerstzouden we de Monte Rosa Tour doen. Dit leek inderdaad een zeer mooie tour die 6 dagen zou duren als we in Zermatt zouden beginnen en in Saas Fee zouden eindigen. Het oversteken van de Theodul gletsjer voor twee alpine-ondeskundigen zonder deskundige begeleiding en zonder het nodige materiaal baarde me wel enige zorgen, maar het zou allemaal wel loslopen, dacht Tom. Het feit dat de Theodul hut (een onmisbare schakel in de tour) slechts één week na onze geplande week zou open gaan trok echter sowieso een streep door onze plannen.

Nadien kwam Tom met het idee van de Stubaitaltour af. Ik had daar ook al zeer veel goede dingen over gehoord dus ging ik weer aan het plannen. De grootste uitdaging hier was het inkrimpen van een 9-daagse tour tot 6 dagen. Toen ik dacht dat ik daarin geslaagd was bleken alle hutten, op uitzondering van één, beschikbaar te zijn. Die éne hut lag echter pal in het midden van de tour en op afstanden van de naastliggende hutten die niet te overbruggen waren door mensen met onze middelmatige fitheid (en dan nog aangenomen dat ik even middelmatig fit zou zijn als Tom).

Daarna vond ik de Adelaarsweg, een 36 etappen lange huttentocht in Oostenrijk. Ik kon daaruit 6 aaneensluitende etappes distilleren die aan onze verwachtingen voldeden. Dit plan moest echter ook opgeborgen worden toen een berggids verbonden aan een alpine centrum in Innsbruck me wist te vertellen dat de voorlaatste hut naar alle waarschijnlijkheid niet of op zijn minst erg moeilijk te voet te bereiken zou zijn door nog te veel sneeuw.

De conclusie was duidelijk: de combinatie van een relatief vroeg tijdsstip in het seizoen en de grote hoogte van bepaalde hutten was een serieuze uitdaging. Daarom besloten we (zoals Hannibal) langs de andere kant van de Alpen te gaan kijken en het iets minder hoog te zoeken. Zo kwamen we bij de Alta Via # 1 uit. Dit is een huttentocht (31 hutten op een traject dat in 8 tot 12 dagen overbrugd wordt) die van Noord naar Zuid van grosso modo Dobbiaco tot Belluno loopt en waarvoor geen olifanten nodig zouden zijn. Op basis van een aantal beschrijvingen op het Internet slaagden we er in een 6-daagse tocht in elkaar te knutselen waarvan zelfs de hoogste hut (2750 m) al één week voor onze passage open is. Geïnteresseerde lezers kunnen al een voorproefje krijgen op http://www.theoutdoors.be/avonturen/2013/altavia.php. De beschreven tocht is niet 100% wat wij plannen, maar komt dicht genoeg in de buurt om relevant te zijn.

Dit is de huidige situatie:

Alle gekozen hutten hebben 2 slaapplaatsjes voor ons gereserveerd met uitzondering van één. Die ene hut is volzet (we zijn de eerste op de wachtlijst) maar we hebben een plan B voor die plaats. We kunnen namelijk naar een andere hut (die weliswaar minder goed gelegen is) uitwijken mochten er geen 2 plaatsjes vrijkomen in de hut die onze voorkeur heeft. Alle hutten hebben een bed (in een kamer of op een slaapzaal) en hebben een douche (ergens in het gebouw en soms mits betaling van een paar extra Euro ... misschien krijgt men anders water dat rechtstreeks van de gletsjer komt).

Els en Dries zijn bereid gevonden het verjaardagsfeestje van Ruben onder de vorm van een brunch te geven waardoor we kort na de middag zouden moeten kunnen vertrekken om, als we goed doorrijden, vóór middernacht in de vertrekplaats van de eerste etappe aan te komen.

We kunnen onze respectieve rugzakken beginnen vullen met alles wat werkelijk noodzakelijk is. Al het andere blijft thuis. Het grote probleem is echter dat men op zo'n tocht niet weet welk weer men voorgeschoteld krijgt = welke kleren men moet meenemen. Ik probeer het totale gewicht op 10% van mijn lichaamsgewicht te houden ... maar de lege rugzak weegt al 2.3 kg en mijn drinkfles kan ook 3 l = 3 kg bevatten. Bovendien moeten het fototoestelletje, de GSM, de GPS en de iPad ook mee. Dit is goed voor 1.6 kg zodat ik hiermee alleen al bijna 7 kg heb. Er zit dus niets anders op dan de resterende dagen nog heel veel te eten zodat 10% van mijn lichaamsgewicht voldoende is om toch nog een paar kledingstukken mee te nemen. Hopelijk slaagt dit plan want ik kan toch het fototoestel en de GSM en de GPS en de iPad niet thuis laten. Hoe moet ik anders mooie kiekjes nemen voor het thuisfront of bellen als er een probleem zou zijn of vermijden dat we verloren lopen of iedere avond mijn blog aanmaken? Het is wel de vraag of ik die daadwerkelijk ook zal kunnen versturen want het is lang niet zeker dat er overal Internetverbinding zal zijn.

De trouwe lezers die jullie allemaal zijn zullen wel horen wat er gebeurt / gebeurd is. Als het goed meevalt komt er misschien een vervolg. Internet heeft me al inspiratie gegeven: b.v. Met de hele familie de bergen in of drie generaties op de top of …. We zien wel hoe het uitdraait.

Lectori salutem.