Ik word om 6:30 wakker met de bedenking dat het zeer hard waait. Een beetje meer wakker worden en de oren iets meer spitsen leert echter dat het niet hard waait maar … regent. Daar gaat het vertrouwen in Gertrude weersvoorspellingen. Volgens haar zou het hooguit wat bewolkt mogen zijn tot 5 uur vanmiddag en dan zou het kunnen regenen. We hopen dat Gertrude uiteindelijk (net zoals thuis) toch gelijk krijgt en maken ons klaar voor het ontbijt en het daaropvolgend bezoek aan het klooster van Zenarruza..We willen om 10:15 in het klooster zijn omdat de mensen van het B&B ons vertellen dat de 4 overgebleven kloosterlingen (Cisterciënzers) er dan op zijn Gregoriaans uit de bol gaan.

Tijdens het ontbijt krijgen we nog enkele staaltjes van rare manieren van de Basken. De uitbaatster van het B&B vertelt ons hoe haar kinderen (9, 6 en 3) alleen thuis en via TV Spaans leren. Op school krijgen ze namelijk alleen onderwijs in het Baskisch … en wat Engels. Spaans komt pas veel later in het curriculum voor. Toch wel erg tekenend voor de situatie in Spanje (ook al omdat de dame ons vertelt dat Catalunya een vergelijkbaar systeem ingevoerd heeft). De 2 jongste kinderen (de oudste is op “bosklas” naar Bilbao) zitten samen met ons aan tafel en eten (zonder overdreven enthousiasme) een soort fruitpap. Het niveau van enthousiasme gaat echter gevoelig de hoogte in wanneer mama ook aan tafel komt zitten. De kroost begint aan mama’s T-shirt te frutselen en voor we doorhebben wat er aan het gebeuren is zijn de 3 en de 6 jarige gretig van borstvoeding aan het genieten. Rare mannen … en vrouwen die Basken.

We rekenen af, laden de bezemwagen en stappen in om terug naar Ziortza Bolibar te rijden. Van daar nemen we immers de draad van de Camino weer op en het klooster van Zenarruza ligt op de camino. Men heeft ons gezegd dat het tamelijk steil omhoog gaat maar dat 30 minuten zouden moeten volstaan. Wij beginnen alvast te stappen (want we willen de Gregoriaanse gezangen voor geen geld missen) terwijl Nelly Madame G beleefd vraagt haar via de weg naar het klooster te leiden. Wij staan vrij vlug aan de ingang van het klooster (ook al omdat we onze rugzakken in de bezemwagen achter gelaten hebben) en kunnen voor de kloosterlingen aan hun optreden beginnen de kloosterkerk en - binnenkoer bezoeken. Van Nelly is nog niets te bespeuren, maar plots krijg ik een telefoontje van Nelly. Ze staat op aangeven van Madame G ergens midden de bossen waar in geen mijlen een klooster te bespeuren is. Ik kan geen raad geven, maar denk dat ik misschien toch een schietgebedje voor de Heilige Christoffel zal doen. Als patroon van de automobilisten en van de GPS toestellen kan hij misschien Madame G doen ophouden Nelly te ambeteren. We kunnen de 3 kloosterlingen die om 10:15 in het koor plaatsnemen niet overtuigen met hun optreden te wachten tot Nelly ons vervoegd heeft en ze beginnen Latijnse teksten die alleen Bart De Wever zou verstaan te debiteren. Net voor ze daarmee klaar zijn komt Nelly ten tonele zodat ze kan getuigen dat er niet veel te missen was.

Na het klooster gaan we verder naar Munitibar waar we een paar koude croque monsieurs voor de pique nique op de kop kunnen tikken. De eerste paar uren was het weer best te pruimen (= nu en dan een zonnige periode) maar na de middag beginnen de wolken er meer en meer dreigend uit te zien. Gertrude’s geloofwaardigheid (althans op het gebied van weersvoorspellingen) krijgt hiermee een ferme boost. Hopelijk klopt haar voorspelling dat het pas vanaf 5 uur zal regenen want ik verwacht dat we rond 4:30 in het hotel zullen zijn. We houden er een stevig ritme op na zeker in vergelijking met de 2 Fransen die we op de eerste dag ook ontmoet hadden (één van hen ziet er alles behalve een ervaren stapper uit en zucht zijn longen uit zijn lijf bij iedere helling). Die stevige tred zorgt ervoor dat we Guernica (= Gernika) bereiken zonder echt nat te zijn … tenzij van het zweet.

We doen snel wat verse kleren aan en Wilfried en ik gaan nog een wervelwind bezoek aan Gernika afleggen tussen de steeds groter wordende regendruppels. We gaan eens kijken naar de faillence replica van Picasso’s meesterwerk “Gernika” en naar een bronzen werk van Henry Moore in het stadspark. Voor het vredesmuseum blijft er geen tijd over omdat dit museum om 7 uur sluit en wij om 7:15 in een restaurant met de dames afgesproken hebben. De tijd die na de faillence en Moore nog overblijft wordt opgevuld met een bezoek aan het “parlementsgebouw” voor de Provincie Biskaye. De basis van dit parlement werd in de Middeleeuwen gelegd. Toen bestonden hier in Gernika volksraadplegingen die onder een grote eik (waarvan nu nog een stomp overblijft) gehouden werden. Dit doet me denken aan de vergaderingen die in Altdorf tussen vertegenwoordigers van de stichtende kantons van de Confederatio Helvetica plaatsvonden. De “portier” van het parlementsgebouw geeft me een interessante uitleg over de Baskische taal, het onafhankelijkheidsstreven van de Basken, de iconische waarde van Biskaye als voorloper van de onafhankelijkheidsstrijd, enz. Kortom het gesprek is minstens even interessant als het bezoek zelf.

Om 7:15 treffen we onze madammen voor het restaurant waar we voor 12 Euro een menu met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert voorgeschoteld krijgen. In de 12 Euro zit ook nog een fles water en een fles wijn inbegrepen. Het restaurant zal niet onmiddellijk een ster krijgen van het welbekende Franse bandenmanneke en Parker zal geen 90 + score aan de wijn geven maar het is allemaal best lekker. Geen wonder dat het restaurant vol zit met caminolopers die we in de loop van de vorige dagen gezien hebben. Ze lezen waarschijnlijk allemaal hetzelfde boekje. Nu is het tijd om het verslag te schrijven en te slapen want morgen staat een lange dag van minstens 30 km op het programma. Wat ook op het programma staat, als we Gertrude kunnen geloven, is ... regen. We zien binnen een paar uur wel.