Iedere goede blog begint met een proloog en eindigt met een epiloog. Daarom wil ik ook eindigen met een epiloog / soort algemene samenvatting. Samen met de foto’s die ik gisteren aan cyberspace toevertrouwde zou dit de lezers een goed idee moeten geven van wat de essentie van deze tocht voor ons was. Maar voor ik aan de samenvatting begin wil ik eerst en vooral alle trouwe lezers bedanken voor de (altijd) deugddoende en (meestal) stimulerende commentaren. Zonder die commentaren had ik waarschijnlijk niet iedere avond de moed kunnen opbrengen om in de digitale pen te kruipen … een niet triviale taak na een avondetentje à la Francaise. Men krijgt hier namelijk zonder uitzondering zeer veel en zeer lekker eten voor geen geld.

En dan nu de samenvatting: De tocht is voor ons beiden zeer goed meegevallen. Natuurlijk waren er de, niet totaal onverwachte, onhebbelijkheden maar die waren (na korte tijd) verwaarloosbaar. Het beste bewijs daarvoor is dat Gertrude een herhaling niet onmiddellijk als compleet ridicuul van de hand doet.

We hadden zeer veel geluk op deze tocht. We hadden geluk met het weer, want de eerste 4 dagen slaagden we er steeds in een plekje voor de picknick in de schaduw te vinden, de 5de dag zaten we binnen als het buiten goot en de laatste 4 dagen vonden we steeds een plekje voor de picknick met de nodige bescherming.

Het grootste geluk is echter dat we gezond genoeg waren om deze tocht überhaupt te kunnen maken (en te kunnen beëindigen zonder ongevallen)

We hebben veel mooie natuur, veel mooie dorpjes en nog meer mooie kerkjes en kapelletjes gezien maar, nog belangrijker, er waren de vele, erg vriendelijke, mensen die we ontmoet hebben. Van sommigen hebben we de gegevens en daarmee zullen we nog wel in contact treden. Van anderen hebben we alleen maar de herinneringen.

De allerbelangrijkste ontmoeting was misschien wel die met onszelf. Tijdens het stappen was er veel tijd om wat na te denken (er is namelijk niet veel anders dat men onder het stappen kan doen). Ultreia b.v. krijgt allerlei betekenissen als men meer dan 30 km op en neer moet stappen. Maar, voor mij, was de spreuk van de tocht toch: “Nul ne sert d’aller vite, haut ou loin si on ne prend pas le temps de regarder autour de soi même”. Deze spreuk van “Antidote” vind ik zeer relevant in de huidige wereld.

Tenslotte kan ik natuurlijk maar op één manier eindigen en dat is door een winnaar aan te duiden…. en de winnaar is ….. Gertrude. De allerdikste proficiat voor haar omdat ze het levend bewijs is van wat wilskracht (en Compeed) vermag.

Lectori salutem

P.S. Voor mij is de echte winnaar Patrick, omdat hij zonder morren die zware, ongemakkelijke rugzak de hele weg heeft gedragen.

We hebben dus 2 winnaars en zeker geen verliezers.