We plannen rond 8 uur te vertrekken, maar kampen met een aantal problemen. Om te beginnen geeft onze B&B maar ontbijt vanaf 7:30 en ik wil ook nog eens experimenteren met het beddenlaken onder mijn schouderriemen. Dat project moet echter al snel begraven worden. We dachten ook wat brood van het ontbijt te kunnen meenemen voor de picknick, maar de B&B heeft alleen een briochebrood, een zandgebak en taarten … allemaal zaken die minder geschikt zijn om mee te nemen als picknick en dus zullen we nog eens bij een bakker of superette langs moeten. We zijn nog geen 50 m gestapt of ik voel nattigheid (letterlijk). De Camelbak blijkt niet perfect afgesloten te zijn waardoor het lagere gedeelte van de rugzak en mijn lagere delen nat zijn (het fototoestelletje zit gelukkig niet daar!!!!).

Enfin tegen dat alles in orde gebracht is en de broodjes voor vanmiddag gekocht zijn is het bijna 9 uur … wat laat is voor een tocht van een goede 29 km … met veel meer hoogtemeters (meer dan 700) dan dat ik eerst gedacht had (285).

Ik heb me echter voorgenomen de spreuk die ik gisteren langs de weg gelezen heb in actie te brengen. Die spreuk gaat min of meer als volgt: “Nul ne sert d’aller plus vite, plus haut ou plus loin si on ne prend pas le temps de regarder autour de soi”. Bij het eerste (Romaanse) kerkje stoppen we dus om alles eens goed te bekijken. Dit kerkje is erg speciaal omdat het uit twee verdiepingen bestaat. Ik weet niet of de bovenste verdieping voor de betere klasse was maar de bovenste verdieping is erg mooi. Tegelijkertijd versierd maar toch sober. Daarna gaat het verder op en neer tot in Estaing. Dit is een erg mooi Middeleeuws stadje aan de Lot. We bezoeken het stadje en de kerk (niet het kasteel omdat we, spreuk of geen spreuk, anders in tijdsnood zouden kunnen geraken). De kerk van Estaing (zoals zo vele kerkjes en kapelletjes die we bezocht hebben) heeft prachtige moderne glasramen. We zijn erg blij dat we tijdens de Gentse Feesten het atelier van Mestdagh bezocht hebben, want hierdoor begrijpen we beter hoe de artiest kan schilderen met licht). Na Estaing gaat het eerst een eindje langs de Lot (= vrij vlak = in dank aanvaard) maar nadien begint het zwaardere werk met een aantal steile klimmen. We halen de boterhammetjes maar uit de rugzak rond 2 uur omdat we niet graag eten als er nog veel moet geklommen worden.

Op een uurtje van de bestemming worden de wolken steeds dreigender en kunnen we niet blijven ontsnappen aan een fikse bui. De paraplu's doen echter perfect hun werk, waardoor we moe maar redelijk droog en vooral zeer tevreden in Golinhac toekomen. Een kleine 30 km op dit terrein met een slechtzittende rugzak op de achtste dag is voldoende. Er wacht ons echter nog een grote teleurstelling. Het hotel waar we een reservatie hebben blijkt namelijk gesloten te zijn. Gelukkig is het maar gesloten tot 6 uur en kunnen we zomaar in onze kamer. Daar maken we dankbaar gebruik van. We nemen een douche (ook onze kleren) en rusten een uurtje. Bij mij is dit slapen maar bij de atleet Gertrude is dit een boekje lezen. Om halfzeven drinken we onze aperitief, want om stipt 7 uur wordt het avondeten geserveerd. We krijgen een ajuinsoep (een ganse kasserol), een stuk pâté met wortel, selder en sla, een halve kip met puree en een chocolade mousse. Na wat babbelen met onze Zwitserse kennissen van Soloturn is het tijd voor het bedje. Gertrude kruipt als een echte verpersoonlijking van Ma Flodder in bed met haar kousen aan in een verwoede poging haar Leukoplast en Compeed op zijn plaats te houden tijdens de nacht. Morgen zien we of dit plan gewerkt heeft.