Vandaag is weer een taak weggelegd voor het klokje dat thuis nooit zo vroeg tikt als hier (toch niet sinds ik niet meer in betaald diensverband werk). Om 5:45 hebben we ons ontbijtpakketje in handen en vertrekken we naar het Namib Naukluft N.P. waar Sossusvlei met zijn enorme duinen in gelegen is. Het is een klein uurtje rijden naar de ingang van het park omdat het zoals steeds op een onverharde weg is en omdat ik in het donker nog voorzichtiger rijd om geen "slappe tube" te hebben. Aan de ingang van het park staan reeds een 20-tal auto's voor de gesloten poort te wachten omdat de parkwachters zich zeer strikt aan de regel houden (het park opent slechts bij zonsopgang). De zon heeft zich nog niet laten zien en dus is het wachten voor iedereen. Van zodra de zon boven de horizon piept wordt het hek geopend en kan iedereen binnen om zijn entree te betalen .... althans dat zou zo zijn mocht het bureau al open zijn (de zon is blijkbaar nog niet tot het bureau doorgedrongen waardoor een manneke (dat wel al door de zon beschenen is) ons zegt dat we maar bij het buitenrijden moeten betalen.

Binnen het park ligt 60 km asfaltweg (dat is ook weer honderden km geleden dat we dat nog eens mogen ervaren hebben). Die asfaltweg voert naar het voorgeborgte van het heilige der heiligen van het N.P. namelijk een parking waar de 2 x 4 bestuurders hun voertuig moeten achterlaten om, mits het eveneens achterlaten van 110 Namibische lappen per persoon, de laatste 5 km getransporteerd te worden door een 4 x 4 van NWR (Namibian Wildlife Resorts). Die jeep brengt ons naar het heilige der heiligen (= Deadvlei en Sossusvlei). Hier wordt duidelijk waarom de paar originele bewoners van de streek deze streek "Sossus" genoemd hebben. Het betekent namelijk "Blinde Rivier" en inderdaad deze rivier, waar soms eens water in staat, moet wel blind zijn om hier, op 50 km vogelvlucht van haar bestemming = de oceaan, in de Namib woestijn verloren te lopen. In Sossusvlei ( = Sossusmoeras) staat soms, in het regenseizoen of na een hevige stortvlaag, wat water. Nu, in het droge seizoen, is dat water 30 m diep te zoeken. Deadvlei daarentegen is, door een nieuwe kronkel in de "rivier", reddeloos ten dode opgeschreven ... En is zo te zien "as dead as a dodo".

We bezoeken eerst Deadvlei omdat we van plan zijn de 350 m hoge duin, Big Daddy, te beklimmen. Ingesmeerd met liters zonnecreme, gepakt met allerlei lenzen (men weet maar nooit wat men tijdens de beklimming van Big Daddy tegenkomt) en beladen met 3.5 l water beginnen we de beklimming. Op de richel van de duin gaat het gestaag omhoog en dat valt niet mee. Het is nog vrij vroeg en daardoor nog niet erg heet (ik schat minder dan 30°) maar het losse zand zorgt voor een ware Processie van Big Daddy. Iedere 2 a 3 stappen brengt ons met moeite 10 cm hoger. Op die manier 350 m overbruggen is enkel te doen met zeer veel stappen (7000 a 10500 voor diegenen die het zelf niet willen uitrekenen) wat veel zweet en gepuf vergt maar er wel voor zorgt dat we tegen 10 uur al voldoende stappen gezet hebben om een garantiebewijs voor een goede gezondheid te kunnen afhalen ... mochten we weten waar ...

Na 1:45 uur bereiken we de top wat voor mensen van onze leeftijd en gewicht (ik bedoel natuurlijk het extra gewicht in mijn rugzak) respectabel is. Het zicht van hier is fenomenaal. Ik zou graag een paar van mijn foto's laten zien ... maar dat lukt door een samenzwering van de Reis Mee website en Steve Jobs niet. Daarom heb ik overwogen iedere foto met duizend woorden te beschrijven, maar dacht dan dat dit misschien van het goede wat te veel was. Daarom kan ik niet anders dan jullie allemaal eens uit te nodigen de foto's ten huize PEEENGEE te komen bekijken. Dit is (voor jullie) misschien nog geen slechte deal aangezien ge hoogstwaarschijnlijk een pint of iets dergelijks geserveerd krijgt bij de foto's ... iets wat die Hollanders van Reis Mee niet doen.

In het kort :het is hier onbeschrijfelijk mooi en ik zal dan ook geen poging ondernemen om het te beschrijven. Jullie moeten ook maar eens op Big Daddy kruipen of naar de foto's, zodra een selektie gemaakt is, komen kijken

Na van Big Daddy afgelopen te zijn (het is ongelofelijk hoeveel sneller dit ging dan erop te klefferen) zijn we dan ook nog naar Sossusvlei gegaan. Oorspronkelijk hadden we gedacht aan Sossusvlei de Big Mama duin te beklimmen. We hebben echter al een beetje onze buik vol van duinen beklimmen en besluiten Big Mama (althans door ons) onbestegen te laten. We zijn ervan overtuigd dat ze dit niet erg vindt.

In de namiddag staat een bezoek aan de Sesriem Canyon (= zes riem = diepte van de canyon die moest overbrugd worden om er water uit naar boven te halen) op het programma. De hele canyon staat droog met uitzondering van een grote plas ergens in een koel en moeilijk te bereiken hoekje van de canyon. Daar is blijkbaar permanent water ook, zoals nu, op het einde van de droge periode want anders zou de catfish ,die ik er gezien heb, niet zo dartel rondzwemmen, denk ik.

Na het bezoek aan de canyon rijden we nog eens terug tot aan Dune 45 (= 45 km van de ingangspoort op de geasfalteerde weg) om de schaduwen van de steeds lager staande zon op de duinen nog eens te bewonderen (ook hier ga ik geen 1000 woorden aan vuil maken). Daarna moeten we definitief afscheid bemen van het park, want bij zonsondergang gaan de poorten onherroepelijk dicht.

Conclusie: deze streek is een absolute aanrader ... voor diegenen die op een duin willen klefferen,maar evenzeer voor diegenen die vanuit de schaduw van een of andere van de (schaarse) bomen een fantastisch natuurfenomeen willen bewonderen.

Morgen (= vandaag) gaat het verder in de Namib Desert.

Stay tuned