Ik neem aan dat we vannacht goed in Ushuaia toegekomen zijn want we hebben er niets van gezien of gevoeld. Als ik de gordijnen een beetje wegschuif (ik had er gisteravond aan gedacht om ze dicht te schuiven) zie ik dat we voor eerst sinds een paar dagen een vis a vis (= een beetje havenactiviteit) hebben. We maken ons klaar en halen ons paspoort op om hem op te fleuren met een stempel van Kaap Hoorn. Daarna schuiven we aan voor het Laatste Ontbijt (het moet toch niet altijd over het Laatste Avondmaal gaan). We nemen afscheid van Chris en Ruth en van Joe en Elke met dure beloftes over in contact blijven en mekaar bezoeken om oude koeien en jonge kalfjes uit de gracht te halen. We zijn allemaal bewust dat dergelijke zaken niet dikwijls gebeuren maar wie weet. Gertrude is nog meer dan te voren geïnteresseerd in de Alaska cruise en die begint in Vancouver en daar wonen Chris en Ruth … dus, wie weet? En Joe en Elke wonen aan de Boden See en hebben een appartement in Saltzburg … dus wie weet? Wij hebben de deur opengezet voor België en Spanje … dus, wie weet?

Het is zwaar bewolkt, maar hier en daar lijken zonnige plekken tevoorschijn te komen. In de hoop dat die tendens zich doorzet gaan we rond 9 uur van boord om onze transfer op te zoeken. Die lijkt niet te vinden te zijn. De mensen van de cruise zijn erg behulpzaam, maar bij de firma die ons zou moeten komen ophalen lijken ze van niets te weten. De staff van de cruise kan ons wel zeggen dat ons hotel op wandelafstand van de pier is. Zo gezegd, zo gedaan en we beginnen dus te stappen met gelukkig maar relatief weinig bagage op onze nek. Wat de mensen van de cruise er niet bij gezegd hebben is dat alle straten in Ushuaia zich San Francisco allures aanmeten en dus vanuit de haven allemaal vrij steil tot erg steil oplopen.

Dampend als een os (en een …) komen we aan in de receptie van ons hotel. Gewoonlijk zeg ik grappend dat ik hoop dat ze een kamer voor ons gereserveerd hebben. Ik zie niet in waarom ik vanmorgen die gewoonte zou moeten breken. Het grappige van de situatie verdwijnt vrij snel als het madammeke niets vindt en het meneerke zich plots herinnert dat het reisbureau onze reservatie 2 dagen geleden gecanceld heeft. Wij weten van toeten noch blazen, omdat we de laatste 4 dagen incommunicado geweest zijn. De receptionist is vriendelijk genoeg om het reisbureau te bellen met de vraag wat er nu moet gebeuren. Het blijkt dat we om een onbekende reden naar een ander hotel moeten. Dit hotel is wel zeven blocks verder omhoog. We beslissen op staande voet dat we die additionele blocks niet op stappende voeten, maar met een rijdende taxi gaan overbruggen. Daar aangekomen probeer ik deze keer niet de flauwe plezante uit te hangen, maar dit is ook niet nodig want ze hebben een reservering voor ons. Wat ze wel niet hebben is een Internetverbinding want blijkbaar zit de hele stad zonder Internet. Bij werken is de optische vezel tussen het vasteland en het verre Ushuaia afgesneden. Hierdoor kunnen we noch via de telefoon, noch via mail het reisagentschap interpelleren.

We besluiten, in afwachting van de terugkeer van vaste telefonie en Internet, het meest zuidelijk gelegen stadje van de wereld te verkennen. Er zijn een aantal musea die de etnische groepen als onderwerp hebben, maar we vinden dat we daar genoeg over gehoord hebben de laatste paar dagen en dus beslissen we naar het Museo Martimo te gaan. Dit museum is ondergebracht in een voormalige gevangenis. De gevangenis heeft 5 vleugels en iedere vleugel heeft een 70-tal cellen die allemaal gevuld zijn met zaken die rond een bepaald thema draaien. Zo is er een kunst galerij gevestigd in één vleugel. Een aantal artiesten hebben er een tijdelijke tentoonstelling. In een andere vleugel zit naast een souvenir shop een tentoonstelling met polyester pinguïns die op verschillende manieren beschilderd zijn. In nog een andere vleugel wordt vooral de geschiedenis van de gevangenis zelf uit de doeken gedaan en in nog een andere vleugel gaat het vooral over expedities naar Antarctica. Een aantal cellen zijn gewijd aan Adrien de Gerlache. Er hangt zelfs een gedenkplaat ter ere van een bezoek van een Belgische delegatie geleid door toenmalig Minister Bert Anciaux.

We lopen uiteindelijk toch wel een paar uur in het museum rond en gaan, na de innerlijke mens met een spaghetti versterkt te hebben, wat uitrusten en de blogs posten die jullie ondertussen over jullie heen hebben gekregen (want de lichtpulsen kunnen opnieuw door de glasvezel tot in Ushuaia flitsen). Daarna moet er nog een belangrijke taak vervuld worden. We hebben namelijk nog geen T-shirts voor nakomelingen gekocht en die traditie mag toch niet gebroken worden. Het is ondertussen zachtjes beginnen regenen, waardoor niet echt van een fantastische shopping ervaring kan gesproken worden. Essentieel is echter dat we hebben wat we moeten hebben en dat we daardoor met een gerust hart ons avondeten kunnen gaan verorberen. We hebben nog wel niet echt honger maar we hebben geen zin om naar boven naar het hotel te stappen om daarna weer naar beneden naar de haven te komen om te eten om daarna weer naar ons hotel (= weer naar boven) te stappen. Het restaurant dat ons aangeraden werd heeft, net zoals vele restaurants hier, een grote open grill waarop steaks en dergelijke kunnen gelegd worden maar waarlangs ook langs de zijkant ganse lammeren urenlang staan te roosteren. Wij beslissen steak te nemen … omdat de porties van het lamsvlees te groot lijken. Gertrude bestelt een fillet mignon en ik een rib eye met als resultaat dat we drie kwart kilo vlees voorgeschoteld krijgen. Voor het eerst in mijn volwassen leven laat ik eten op mijn bord (omdat Gertrude me nog een stuk van haar steak gegeven heeft). Omdat een hond ruift, hebben we dit lid van de fauna nooit gehad waardoor ik ook geen doggy bag kan / wil mee. Om (vol)slank te worden kruipen we na de maaltijd nog een laatste maal naar ons hotel omhoog. Daar kan ik de blog van vandaag afmaken en kunnen we ons neerleggen om de vertering zijn werk te laten doen.

Slaapwel

PS De kelner heeft me de raad gegeven eens wijn van Bodega Noemia te proberen. Dit zijn Malbec wijnen maar niet van Mendoza, zoals de meeste, maar van Rio Negra (= Lake District). Niet goedkoop maar erg lekker zegt de brave borst. Dat zullen we eens in België moeten bekijken want we reizen “light”, nietwaar?