Het eerste (misschien het tweede om volledig eerlijk te zijn) wat Gertrude ’s morgens doet is het weerbericht op het Internet checken. Voor vandaag staat er wat bewolking in de ochtend en een volle zon in de namiddag op het programma. Zo willen we het horen en we stappen dan ook blijgezind na het ontbijt in de bezemwagen die ons naar de rand van Getaria zal brengen om de zaken die we nog niet bezocht hebben in het kleine stadje alsnog te bezoeken. We gaan via een lift en een aantal roltrappen (vraag me niet of dit een rendabele investering geweest is) naar het centrum van het stadje. We bezoeken de kerk waar een aantal mooie hedendaagse glasramen te bewonderen zijn, we lopen nog eens door de hoofdstraat en … voor we het goed beseffen is het al 10:15 voor we één Camino stap voor de andere gezet hebben. Gelukkig hebben we vandaag maar een 20-tal km voor de boeg. Wat we echter op dat moment niet realiseren is dat onze boeg vandaag erg veel op en neer zal gaan. Mede hierdoor hebben we tegen 1 uur amper 5 km gedaan. Daardoor scoren een aantal oude bekenden uit Canada, Italië, Duitsland, etc die nochtans al van Zarautz komen beduidend beter dan ons maar wij kunnen terugblikken op een geslaagd bezoek aan de kerk van Zumaia (iets wat velen zullen gemist hebben). In de kerk van Zumaia worden we wel eerst aangevallen door een robotstofzuiger die het parket van de kerk spic en span houdt maar daarna geeft de koster ons uitgebreid uitleg bij de inboedel van de kerk. Alles (twee retabels, een sculptuur, een reliekenkist, enz.) blijkt uit Vlaanderen te stammen. De reden hiervoor is dat, in de 15^de eeuw, de grote man van Zumaia, een reder, veel handel dreef met Vlaanderen. Op een van zijn reizen kwam hij in contact met een schilder in Brussel (leerling van Van Der Weyden) die hij prompt de opdracht gaf een retabel te schilderen met hem en zijn familie centraal. Men moest toch weten wie de mecenas was!!! De koster weet er nog veel pittige details bij te vertellen die ik jullie zal besparen want Gertrude zegt nu al dat ik veel te veel schrijf.

In de namiddag zetten we er wat meer de pas in waardoor we toch nog op een redelijk tijdstip in ons hotel toekomen alhoewel de laatste loodjes erg zwaar wegen. We dalen namelijk volledig naar Deba (= op zeeniveau) af om dan opnieuw naar ongeveer 200 m hoogte = waar ons hotel ligt, op te klimmen. Nelly is er al en zij heeft ervoor gezorgd dat de bazin een aantal biertjes in de koelkast gezet heeft. Die zijn erg welkom en we genieten dan ook ten volle vanop een bank in de tuin met een prachtig uitzicht over Deba en de zee. Bovendien krijgen we nog een bordje met zeer lekkere groene olijven en worden we uitgenodigd ons te bedienen aan de kerselaars die in de tuin staan. Dit moet geen twee keer gezegd worden.

Na de douche en het traditionele wasje en plasje is het tijd om de innerlijke mens nog verder te versterken. Het restaurant naast het hotel is gesloten maar gelukkig heeft Wilfried van de bazin gehoord dat het Restaurant Inguain zeer lekker is. We besluiten de waarheid van de woorden van de bazin op de proef te stellen en het blijkt al snel dat ze gelijk heeft. De chef komt zelf zijn menu voorstellen en geeft bij allerlei zaken uitleg in een mengelmoesje van Spaans, Frans en Engels. Ik vraag of hij Vlaams spreekt waarop de brave man vraagt of ik Baskisch spreek. Het compromis is dat wij voor ieder woord Vlaams dat hij leert, wij een woord Baskisch moeten leren. We besluiten hem geen Vlaams bij te brengen om onszelf de moeite besparen. Baskisch is nog minder een wereldtaal dan Vlaams is de achterliggende redenering. De kookkunst van onze kokende polyglot valt best mee want de boleten die we eerst bestellen zijn erg lekker en de heek voor Nelly en de zeetongetjes voor de anderen zijn zeer lekker. De vissen waren duidelijk tot kort voor hun schielijk overlijden springlevend en werden door onze polyglot zeer eenvoudig maar zeer lekker bereid. Ook de lokale wijn die hij erbij aangeraden heeft is zeer lekker. Misschien heeft dit te maken met de lokale gewoonte om de wijn vanop minstens 50 cm hoogte in het glas te mikken.

Alweer een zeer mooie dag, laat de volgende maar komen. We hebben wel al besloten de tocht van morgen in te korten van de oorspronkelijke 32 km naar iets in de buurt van 20 km. Dit gaan we doen door niet van het hotel te vertrekken maar van iets verder op de camino en door iets vroeger te stoppen dan op de oorspronkelijke afspraak. Gertrude checkt morgenvroeg of de barometer nog steeds op “Beau Fixe” staat en dan zien we wel wat gebeurt..