Vooraleer ik verslag uitbreng over de terugtocht naar het vaderland moet ik eerst nog iets schrijven over ons Laatste Avondmaal in Iran. Ik hoop dat deze inleiding geen verwachtingen oproept die ik niet kan inlossen, want we hebben geen exceptionele religieuze noch culinaire ervaring gehad. Toch wil ik jullie, trouwe lezers, iets meegeven dat waarschijnlijk niet uitzonderlijk is maar toch wekenlang (tot spijt van wie het benijdt) goed (maar niet perfect) verborgen is gebleven: alcohol. Naast ons zit een groep van 6 mannen, een paar Iraniërs en een paar Russen. Mijn Farsi noch mijn Russisch zijn goed genoeg om te begrijpen wat gezegd wordt, maar ik heb dikwijls genoeg alleen in een restaurant gezeten om er een sport van te maken om uit de lichaamstaal af te leiden wie mijn restaurantgenoten zijn, wat hun onderlinge relatie is, waar ze het over hebben, enz. Mijn analyse in dit geval is dat dit zakenmensen zijn in de olie of nucleaire industrie die samen iets moeten verwezenlijken. Ik zou denken dat de Iraniërs het meest te verliezen hebben, want minstens twee van de drie Iraniërs slooft zich uit om de Russen te imponeren. Wanneer de kelner met zijn karretje beladen met allerlei drankjes (Cola, alcoholvrij bier, limonade en … doogh) langskomt, denk ik dat een van de Iraniërs aan de Russen vraagt of ze niet wat sterkers willen. De Russen zijn genetisch voorbestemd om ja te antwoorden op een dergelijke vraag en de Iraniër begint dus een beloken gesprek met de kelner. Die doet eerst wat afkerig, maar niet al te afkerig om te vermijden dat hij een mooie fooi misloopt. Het gaat, de regels van de tarof getrouw, een paar keer over en weer maar dan verdwijnt de kelner uit het restaurant. De 6 man eten gewoon verder, maar na een paar minuten staan twee Iraniërs op en verdwijnen uit het restaurant … elk met een leeg blikje limonade in de hand. Nu is mijn interesse meer dan gewekt. Ik zal blijven zitten (als het moet zal ik blijven eten) tot ik alles gezien heb. De maître d’hotel heeft het volgens mij ook allemaal in het snotje maar komt niet tussen (misschien is hij van plan de kelner de helft van zijn fooi te ontfutselen). Na 5 minuten komen de 2 Iraniërs met 3 (waarom 3 en niet 2 zal ik niet verder kunnen onderzoeken) geopende limonade blikjes terug aan tafel zitten. De Russen krijgen van de geopende limonade en beginnen onmiddellijk goedkeurend te knikken. Ik hoor het woord “Arak” en zie de derde Iraniër de hand van de kelner schudden waarbij (bijna) ongezien een paar briefjes van de ene naar de andere hand overgaan. Nu kan ik tevreden mijn onderzoekswerk afsluiten. Het is weer maar eens bewezen: de verboden vrucht is het zoetst en wat men ook probeert, men kan de “de mens” niet met regeltjes alleen in het gareel houden.

Nu de terugtocht zelf: probleemloos (zij het zeer vroege ophaling = 1:30) in het hotel, ruim op tijd in de luchthaven, geen miserie bij het inchecken, wat zitten suffen en schrijven in de lounge van Turkish Airlines, op tijd vertrokken maar dan begint het noodlot toe te slaan. Eerst een beetje: de jonge Iraanse dame naast mij die me voor de vlucht in haar zondagse Duits uitgelegd heeft (na haar, naar ons normen, overtollige kledij afgelegd te hebben) dat ze voor 3 jaar naar Hannover gaat om haar engineering Master te halen, begint een beetje pips te zien. Na een paar minuten zegt ze me, met het kotszakje in aanslag, dat ze zich niet goed voelt. We laten haar snel passeren zodat ze vlug naar het toilet kan hollen. We zien ze pas na de landing terug om haar spullen op te pikken. Ze ziet er nog steeds sub-optimaal uit.

In Istanbul moeten we onze boarding passen voor de vlucht naar Brussel afhalen en daar ziet het er ook niet snor uit. Het blijkt dat de vlucht naar de Gateway to Europe gecanceld is. Hierdoor hebben we 7.5 uur om tot aan de gate te geraken, hierdoor hebben we alle tijd om De Standaards die we niet kunnen lezen hebben nu wel te lezen, hierdoor hebben we de tijd ons te bezatten en weer nuchter te worden voor de vlucht vertrekt, enz. Dit zijn allemaal mogelijke optimistische benaderingen van wat essentieel een groot tijdsverlies is … maar ja, we zijn toch gepensioneerd dus zo erg is het allemaal niet. Het is wel een geluk dat ik de iPad deze nacht volledig opgeladen heb, want tegen dat we de lounge verlaten zitten we op minder dan 20% (de oplader zit in de valies).

Onze miserie is echter nog niet gedaan, want in Brussel blijkt dat onze valies er niet is. Misschien was 7.5 uur niet voldoende. Hierdoor moeten we bij de Lost & Not Found een document laten invullen waardoor we, om ons vrolijkheidsniveau nog wat verder naar beneden te halen, onze trein mankeren en nog eens drie kwartier in het tijdelijke treinstation mogen wachten. Gelukkig werkt de taxi service Van Tulder - De Wilde zoals altijd naar behoren, waardoor we toch nog kort na 8 uur thuis zijn. Dat is 22 uur nadat we opgestaan zijn wat toch wel lang is om maar een goede 6 uur te vliegen. Tot overmaat van ramp blijkt nu ook nog dat de helft van de foto’s die ik genomen heb onvindbaar zijn op mijn harde schijf die ik op iedere grote reis meeheb. Als dat maar goed komt.

Epiloog

Het was een zeer mooie reis van meer dan 4000 km waarin we veel ruïnes en moskeeën bezochten maar waarin de natuur toch ook een belangrijk deel opeiste en waarin de interessante discussies met Abdullah ook voor een kijk achter de schermen van een zeer mooi en interessant land zorgden. En die schermen zijn er ontegensprekelijk. Schermen opgetrokken door onze massa media en schermen opgetrokken door hun Supreme Leader en zijn intimi … schermen die het overgrote deel van de Iraniërs niet verdienen. In het kort: een aan te raden bestemming.

Van bestemmingen gesproken, ik heb gedacht aan een prijskamp. Jullie, trouwe lezers, mogen een suggestie maken voor een bestemming voor volgend jaar. Het kan een bestemming zijn waar jullie al geweest zijn en die jullie speciaal vonden, het kan een bestemming zijn waar jullie een reporter willen op afsturen, jullie doen maar. Zoals bij iedere prijskamp is er een winnaar. Als we een door één van jullie gesuggereerde bestemming kiezen mag die lezer … als eerste op de mailing list van de blog staan. Als dat geen mooie prijs is.

Bedankt om trouw de blog te lezen en ook bedankt voor de vele reacties (zelfs als ze soms een beetje een kwelling waren en waarschijnlijk zo bedoeld waren)