Zoals gemeld slapen we in een traditioneel hotel van de 19de eeuw met allemaal kamers rond een binnenkoer die als restaurant dienst doet. Vanmorgen genieten we daar dus rustig van ons ontbijt tot Abdullah ons komt vervoegen. Hij heeft een verhaal. Gisteravond na het etentje in de omgebouwde hamam is hij een vriend / collega gids tegen het lijf gelopen. Hij heeft tot 1 uur tussen tas en kop zitten babbelen en is dan in zijn bed gekropen … om korte tijd nadien weer wakker te worden tussen een horde luizen. De beestjes waren zich tegoed aan het doen aan allerlei lichaamsdelen van onze beste vriend (... in Iran). Eerst is hij zelf het gevecht aangegaan maar als de kleine ambetanterikken de bovenhand dreigden te halen is hij naar de receptie gestapt / gelopen. Jammer genoeg was het hotel volgeboekt en kon hem dus niets beter aangeboden worden dan een (vers) deken en hoofdkussen en een slaapplaats op een van de bedden op de binnenkoer waarop Iraniërs thee drinken, waterpijpen roken, eten, enz. Met dit verhaal heeft hij ons overtuigd dat hij maar sub-optimaal geslapen heeft. Onder gesprekken over de verschillen tussen luizen, bedwantsen en vlooien, over de mogelijke therapieën gaande van een luizenkam tot Malathion, over haar afscheren en reizigers die in landelijke dorpen geslapen hebben en dus luizen meebrengen naar meer gesofistikeerde plaatsen zoals ons hotel in Yazd, enz. verorberen we ons ontbijt.

Na wat goed lachen met de arme Abdullah vertrekken we naar de “Torens der Stilte”. Dit zijn de plaatsen waar de volgelingen van Zoroaster (bij ons ook bekend als Zarathustra) hun doden brachten. Priesters die bij de toren een vaste betrekking hadden (ze mochten zelfs niet op 67 op pensioen gaan om in de gemeenschap terug te keren) brachten de lijken naar één van de twee torens boven op de heuvels. Daar werden de lijken netjes in concentrische cirkels gelegd. Mannen in de buitenste ring, vrouwen in de middelste en kinderen in de binnenste ring. Als de lijken voldoende “sundried” en afgepeuzeld waren door de gieren werden de beenderen in een centrale put gegooid. Lijkt misschien allemaal wel erg macaber maar ze (de Zoroasters) bezoedelden op die manier tenminste geen enkel van hun 4 elementen (= vuur, water, aarde en wind) met hun doden … tot een tijdje geleden toen de staat hen verplichte de Islam regels te volgen (= begraven).

Van de “Torens der Stilte” gaan we naar een tamelijk moderne vuurtempel waar we een eeuwige vlam kunnen bewonderen. Die vlam brandt al sinds het begin van de tempel en dit vuur werd overgebracht vanuit de koninklijke vuurtempel die nog door Ataxerxes gebouwd werd. Dit gedoe met eeuwige vlammen doet een beetje denken aan de Olympische vlam en bij nader inzien zou het wel eens goed kunnen dat de vlam die in Olympus permanent brandde een afkooksel zou kunnen zijn van de Zoroastrische vlam (die een goede 1200 jaar eerder dan de Olympische vlam aangestoken werd).

Daarna keren we terug naar het centrum van Yazd om de moskee aan de Tekkiye (of zoiets) te bezoeken. Op die plaats worden allerlei grote betogingen gehouden. Dit kan tegen de Amerikanen zijn of om de dood van een bekend iemand openlijk te betreuren of om atleten of jongleurs aan het werk te zien of om collectief om de dood van Imam Hussein te rouwen. We wandelen van daar naar het water museum. Dit museum handelt vooral over de qanats (kilometers lange ondergrondse kanalen die al door de pre-Elamitische volkeren 5000 jaar geleden gegraven werden om water van de ene plaats naar de andere te brengen). Sommige van deze duizenden jaren oude qanats zijn nog operationeel. De meeste echter niet meer, omdat er te veel onderhoud nodig is.

Van het museum rijden we naar de vrijdagsmoskee. Dit is een heel mooi bouwwerk met twee erg slanke maar torenhoge minaretten. Er zijn 2 minaretten omdat het een Shi’itische moskee betreft. De minaretten zijn torenhoog omdat ze dateren van voor de tijd dat de mensen begonnen te klagen over het feit dat hoge minaretten een aanslag op de privacy waren. Diegenen die dachten dat men voor Bart Tommelein een staatssecretaris postje van Privacy en Noordzee uitgevonden had om de OpenVLD iets te geven zijn dus mis. Privacy stond in Iran al lang op de agenda … en voyeurisme bestond dan dus ook al (waar is de telescoop ook weer uitgevonden?). In de moskee legt Abdullah van alles uit … ook de twee nissen aan de achterkant van de mehrab (ik ben ervan overtuigd dat jullie allemaal nog weten dat dit de put is waarin de voorbidder / wijze zit en die de richting van Mekka aangeeft). In die nissen mogen vrouwen komen zitten om, zonder direct contact met de wijze, toch religieuze vragen te stellen. Dit verhaal doet bij Gertrude de feminstische meter (weer) over de rode lijn gaan en een discussie ontspint zich over waarom de vrouwen, die toch nodig zijn om kinderen te baren, niet een gelijkwaardige rol in de maatschappij verdienen. Abdullah geeft Gertrude diplomatisch gelijk b.v. door te zeggen dat de man verantwoordelijk is om de vrouw te onderhouden. Dat valt niet in goede aarde en dus wordt snel overgeschakeld op de vergelijking tussen een vrouw en een parel en dat een parel toch ook in een schelp zit,omdat men niet wil dat hij gekrast wordt. Dat helpt ook al niet dus geeft Abdullah toe dat Iraanse / moslim mannen zich niet “ behoorlijk gedragen”. Gertrude besluit dat ze haar punt gemaakt heeft en laat het brandje uitdoven.

Nadien gaan we nog naar een tuin met de grootste windtoren van de stad. Er is geen zuchtje wind en het effect van de windtoren is dan ook nauwelijks waar te nemen en dus is het tijd om een thee te gaan drinken op één van de dakterrassen die de stad rijk is. Boven iedere ingang staat geschreven dat dit het mooiste dakterras is, maar Abdullah verzekert ons dat hij ze allemaal geprobeerd heeft en dat dit het mooiste uitzicht op de stad geeft. Hij zou kunnen gelijk hebben, want het uitzicht is inderdaad erg mooi.

Het bezoek tot nu moet erg mooi geweest zijn, want ik moet terug naar het hotel om een nieuw geheugenkaartje voor de camera op te halen. Dit is dan ook de gelegenheid voor een snelle douche want het is erg warm (en niet door de discussies).

Rond 6 uur gaan we naar een gymnastiek club. Deze club komt samen in een zaal boven een enorme cisterne. De gymnasten aan het werk hebben een leeftijd tussen de 10 jaar en 70 jaar en zijn ongeveer een uur met allerlei oefeningen bezig. Ze worden hierbij begeleid door gezang en tromgeroffel van een “master of ceremony”. Vooral spectaculair is wanneer ze met kegels (met een gewicht tussen de 5 en 30 kg) in allerlei richtingen beginnen te zwaaien.

De avond wordt besloten in een hostel in Taft (een half uurtje rijden van Yazd). Een vriend / collega van Abdullah kent het Zoroaster koppel dat het hostel een paar maand geleden geopend heeft in het huis dat de familie reeds 4 generaties bewoont.

We krijgen eerst een thee waarbij allerlei wetenswaardigheden verteld worden (b.v. witte verfvlekken aan de meeste deuren die betekenen dat men welkom is om de deur te openen). Daarna mogen we in de boomgaard, waar we fruit rechtstreeks van de bomen krijgen. De appels en mulberries vallen goed mee maar de zure pruimpjes zijn inderdaad zuuuuuuuuuuuur. Na het avondmaal worden we nog vergast op een cetar concert door de vriend van Abdullah. Cetar is een 4 snarig instrument dat bespeelt wordt als een gitaar of mandoline. Een citar is het instrument dat in Indie heel populair is (en bij ons ten tijde van de psychedelische periode van The Beatles). Na wat discussie over wie mag betalen laten we Abdullah eens betalen (… de arme man moet toch niet altijd het onderspit delven) en worden we uitgewuifd door de eigenaars van het hostel. Volgens Zoroastrische gewoonte gebeurt dit door water achter ons te gieten. Het betekent “Heb een goede toekomst” en “Kom terug”. Ik denk dat dit begint te werken (althans het eerste deel) want wij slapen goed en het blijkt dat ook Abdullah goed geslapen heeft (= een luisvrije nacht beleefd heeft) en goed slapen is het begin van alles.