Vandaag staan veel bezienswaardigheden op het programma dus vertrekken we al om 7:30. We gaan eerst naar de verst afgelegen plaats om dan langzamerhand terug richting Kerman te komen. Die verst afgelegen plaats is Bam … op een kleine 200 km van Kerman.

Het eerste wat opvalt als we beginnen rijden, is een soort nevel die het uitzicht op de bergen belet. Ik hoop dat het waterdamp is van het onweer dat we gisteren namiddag horen rommelen hebben. Abdullah slaat echter onmiddellijk de bodem uit die hoop. Hij zegt dat de “haze” te wijten is aan fijn stof dat vanuit het oosten(= uit de woestijn) geblazen wordt. Ik vrees dus dat we niet veel van de bergen gaan zien, want er staat een vrij stevige bries die dus nog veel stof zal kunnen doen opwaaien (het moet niet altijd De Wever zijn die veel stof doet opwaaien).

We maken zoals altijd de uren in de auto vol met allerlei interessante discussies over de meest uitlopende onderwerpen. Zo zegt Abdullah b.v. dat de dochter van ex-president Rafsanjani opgepakt is, omdat ze een vriend die tot de Ba’Ah beweging / religie behoort in de gevangenis is gaan bezoeken. Dit wijst er volgens Abdullah op dat de Supreme Leader en zijn onmiddellijke omgeving hardliners zijn die minder en minder voeling hebben met 90% van de bevolking (volgens Abdullah zijn maar 10% van de 80 miljoen Iraniërs in hart en ziel religieus). De andere 90% doen zich religieus voor om voordelen (job, promotie, …) te bekomen. Gelukkig geloven de meeste Iraniers hun (al dan niet supreme) leiders niet en proberen ze allemaal op een of andere manier nieuws uit het buitenland te garen. De meesten doen dit via een of andere sateliet verbinding en via het Internet. Niet via de Standaard, De Redactie.be of Het Belang van Limburg want die worden gefilterd zoals ik dag na dag moet vaststellen maar misschien zijn ze, zoals ik, via de Flair en de Joepie op de website van de Knack geraakt.

Op mijn vraag hoe Iran een leidende rol in het Midden Oosten kan opeisen ondanks het feit dat ze, als Shi’ites, maar 10% van de moslims vertegenwoordigen zegt Abdullah dat hun militaire kracht een belangrijke rol speelt, maar dat ook het feit dat ze gemakkelijk de Straat van Hormuz kunnen afsluiten belangrijk is. Alle regionale oliegrootmachten zoals Saudi Arabie, Koeweit, Qatar, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten exporteren hun olie via tankers. Als Abdullah’s schoonbroer, de boefer van een vorig verslag, dus zou besluiten zijn boot / schip dwars over de Straat van Hormuz te leggen, dan zouden al die landen allemaal tezelfdertijd op hun gat zitten.

We hebben het ook nog over de Taliban, de Wahabi’s en de Salafisten en hoe ze eigenlijk allemaal één pot nat zijn en over de Shi’ieten en hoe die eigenlijk de minst radicalen zijn. Ze bannen wel het werk van Stephen Hawking omdat die tot de conclusie gekomen is dat Allah (van God naar Allah een deductie maken moet vrij eenvoudig zijn in vergelijking met het andere werk van pientere Stephen) niet nodig is om het universum te verklaren. Er mag wel les gegeven worden over “gevoelige” onderwerpen zoals de evolutietheorie zolang er geen verband gelegd wordt met Allah. Ook wordt de discussie over onderwerpen zoals vrije wil, lotsbestemming, creativisme, enz. niet aangemoedigd. Pientere Stephen had dus maar pienter genoeg moeten zijn om zich niet op die glibberige helling te wagen.

Nu terug naar onze reis. We zien verschillende checkpoints op de weg naar Bam. Die zijn allemaal bedoeld om de drug smokkelaars (vooral opium uit Afghanistan en we zijn hier maar op een boogscheut (voor wie zeer goed kan schieten) van Afghanistan en Pakistan) het leven zuur te maken. De Iraanse overheid doet alles om de aanvoer te beletten, maar slaagt er toch niet in de bevolking van deze plaag gespaard te houden. Iran prijkt (samen met Afghanistan) op de eerste plaats als het op gebruik van opium aan komt. Een jammere statistiek die vooral door de nabijheid van de producent (Afghanistan) en de lage prijs van het product veroorzaakt wordt. Het goede nieuws blijkt te zijn dat andere drugs (Heroïne, Cocaïne, XTC, Crystal Meth, LSD, …, ge ziet ik ken er nogal wat van, hé?) hier volgens Abdullah bijna niet gebruikt worden.

Door al dat gebabbel zouden we er bijna geen oog in hebben dat we in Bam gearriveerd zijn. In Bam zijn de eerste sporen van menselijke aanwezigheid 6000 jaar oud maar de naam Bam zal bij de meeste mensen een belletje doen rinkelen door de aardbeving die er in 2003 heeft huisgehouden. Een kleine 50’000 doden waren te betreuren. De toeristische attractie (Arg e Bam = stad Bam) een omwalde stad met huizen voor gewone mensen, een bazaar, een kazerne voor soldaten en boven op de heuvel een nog eens versterkt paleis was ook zeer ernstig beschadigd. Die omwalde stad ontstond op een knooppunt van handelsroutes ten tijde van de Achaemeniden (ongeveer 500 voor Jezuske met namen als: C, C, D, X, A, enz. … let op dit is maar een teaser voor de test die op het einde van het verslag komt. Ge peinst toch niet dat ik hele dagen het bloed uit mijn twee wijsvingers zit te tokkelen voor het plezier?). De grote bloei kwam echter onder de Sassaniden (1500 na Jezuske).

In de voorbije 15 jaar werd de stad Bam herbouwd. Het was logisch dat de 100’000 mensen die na de ramp overbleven een dak boven het hoofd geven de prioriteit was. Men is ook begonnen met het restaureren van de oude stad (Arg e Bam) maar daar heeft men nog veel werk. Gelukkig helpt UNESCO ook een beetje. We kunnen niet tot in de citadel omdat men daar nog aan het werk is. Abdullah probeert nog wel een bewaker te overtuigen, maar niets werkt. Twee derden van de omwalde stad blijven tot nader order ontoegankelijk. Wat we wel kunnen bezoeken geeft echter voldoende weer wat het ooit moet geweest zijn.

Na Bam gaan we naar Rayen. Dit slaperig stadje ontstond ook rond een versterkte stad vergelijkbaar met Arg e Bam. Deze stad had niet te lijden onder de aardbeving en werd na de catastrofe in Bam in allerijl nog wat opgekalefaterd om de toeristen die naar Kerman komen iets te kunnen bieden. Bam krijgt nu inderdaad maar 20% van zijn oorspronkelijke hoeveelheid bezoekers meer (er zouden dus vroeger 20 toeristen op de site rond gelopen hebben), omdat de meesten naar Rayen komen. Het geeft inderdaad een goed idee en is bovendien veel dichter bij Kerman (30 km ipv 200 km) maar is tamelijk slecht gerestaureerd. Zo staan een aantal ijzeren bedden (voor de bewakers, denk ik) in het paleis, zo heeft men in een van de vertrekken van het paleis de muren betegeld om er een douche te installeren en is een inox vergiet geïnstalleerd in een andere ruimte van het paleis, kwestie van de bewakers een keuken ter beschikking te stellen. Jammer voor zo’n historisch erfgoed maar zo heeft men de vakbonden van de doucheinstallateurs, de meubelmakers en het keukenpersoneel toch allemaal gelijk kunnen geven. Koen Geens zal hier eens moeten komen luisteren hoe hij het conflict met de cipiers best oplost.

Van Rayen gaat het dan naar Mahan waar in het midden van de woestijn een prachtige tuin (De tuin van de Prins) aangelegd werd. Bovenaan de tuin ligt de woning die opgetrokken werd in de Qajar periode (19de eeuw). Het water dat uit de bergen komt (die gaan hier tot een kleine 4000 m en hebben tot in de zomer sneeuw en daarom smeltwater) stroomt doorheen een trapsgewijs aangelegde tuin. Een wonderbaarlijk aanzicht in het midden van de woestijn. In de tuin zitten naar goede Iraanse gewoonte veel mensen te picknicken. Het is vandaag dan ook een feestdag (de verjaardag van de achtste Imam) Een aantal picknickers hebben er zelfs hun tentje opgeslagen maar buitenlanders zien we hier niet … trouwens op de andere plaatsen ook bijna niet.

De laatste bestemming van de dag zijn de Kaluts (rotsformaties in de woestijn). Hiervoor moeten we richting Shahdad over een bergketen. Voor we de woestijn intrekken wil Abdullah nog benzine nemen en een aantal flessen water kopen. Hij denkt dat we genoeg voedselreserves meedragen mocht er iets in de woestijn gebeuren (ik denk dat hij gelijk heeft) maar dat benzine en water altijd van pas zouden kunnen komen. Eens over de bergketen (= door de tunnel) wordt het landschap droger en droger (op uitzondering van de bedding van een bergrivier). Men ziet geen water meer, maar er moet duidelijk nog veel water in de grond onder de droge rivier zijn want alles in de onmiddellijke omgeving van de bedding staat er mooi groen bij). Iets verder zien we nog een grote oase maar dan is het gedaan … en gedaan voor de volgende 400 km waar het eerste stadje weer zou opdoemen mochten we zo ver rijden. De rotsformaties in de Kaluts en de kleine “burcht” uit lang vervlogen tijden liggen er fotogeniek bij … hopelijk zal dat op de foto’s te zien zijn. Abdullah zegt dat we geluk hebben. Het is maar 44° C terwijl het meer dan 60 graden was de vorige keer dat hij hier was (vorig jaar september).

In de wetenschap dat we geluk hebben keren we op onze stappen terug en genieten we van een verfrissende douche en een lekkere maaltijd met een glas … drinkyoghurt.