John is niet komen opdagen maar George en Bess en de geburen waren wel op het appel. Het was een mooie avond al moet gezegd worden dat de nederlaag van het Zuid Afrikaanse rugby team tegen de dwergen van Japan (Sumo worstelaars mochten niet meedoen) een domper op de feestvreugde was. De uitstekende braai met fillet, kip, boerewors en de uitstekende Zuid Afrikaanse wijnen (wit en rood) maakten voor alle aanwezigen echter veel goed. Bij ons moest er niet veel goed gemaakt worden maar we hebben ons toch maar solidair getoond en enthousiast meegedaan met de wijn en de braai. Hierdoor kon de avond in schoonheid afgesloten worden.

Goed uitgerust ben ik om 7 uur opgestaan en heb Gertrude "overtuigd" nog wat te blijven liggen. Dit heeft ze tot 8 uur kunnen uithouden maar dan werd het haar te machtig. Na een uitgebreid ontbijt en nog wat keuvelen over van alles en nog wat is het om kwart voor 10 tijd om afscheid te nemen van Dimi (Zeca rijdt voor om de weg naar de autostrade te tonen). We hebben een mooie tijd gehad (we kunnen dit adres aan iedereen aanraden. De gastheer en gastvrouw zijn erg gastvrij en de prijs is zeer redelijk) maar aan alle mooie liedjes komt een einde en het is nu tijd om aan het echte "avontuur" te beginnen.

Na een tijdje zien we onze eerste wilde dieren (een paar giraffen achter de omheining van een "game breeding farm", een baviaan die op zijn duizende gemak de weg (hier zeggen ze daar "pad" tegen) oversteekt, een paar zebra's die staan te grazen (ook achter een omheining), een gnoe (of iets dergelijks ... Misschien hadden we beter Ruben meegenomen om ons te zeggen welke dieren we zoal zagen) en daardoor komen we langzamerhand in "safari stemming".

We nemen zo'n 100 km voor de grens benzine wat ons in staat stelt van de sanitaire installaties gebruik te maken en de sandwich met boerewors die Dimi ons nog meegegeven heeft als padkos (= proviand) te verorberen.

Een uurtje later staan we aan de grensovergang aan Grobler's Bridge (dat blijkt de Zuid Afrikaanse naam te zijn voor Martin's drift aan de Botswaanse kant van de grens). Voor we op weg zijn naar onze lodge die net over de grens zou moeten liggen zijn we 40 minuten ouder, 150 Pula lichter maar wel tientallen stempels op allerlei documenten rijker. Daar zijn we zo enthousiast over dat we de afslag naar de lodge missen (de GPS zei al juist voor de grens dat we op onze bestemming gearriveerd waren en daardoor achtten we de madam wat betoeterd).

Na een tiental km vinden we het welletjes. We vragen aan een paar lokale schonen de weg naar de lodge die ons prompt tot juist voor de grens terugsturen ... ons GPS madam was dan toch niet zo betoeterd als we dachten.

We checken in en belonen onszelf met een frisse pint in de bar waar zoals jullie kunnen zien Internet aanwezig is.

Tot morgen (of zo)